Willem Wind

Een rustige jeugd heb ik gehad, zou je kunnen zeggen. De basisschool door gedroomd en met een verrassende Cito toch naar de Havo/VWO brugklas. Daar heb ik slechts de herinnering aan dat ik mijn vinger er maar niet achter kreeg wat daar gebeurde. Niet dat ik veel moeite er voor deed, overigens. Zij waren bezig en ik ook maar het was niet dezelfde weg. Na de brugklas nog een keer geprobeerd te hebben mocht ik met de Kerst naar de Mavo. Mij maakte het allemaal niet zoveel uit. Ik wist toch al niet waar ze mee bezig waren..
De Mavo afgemaakt op mijn gemak en daarna de MTS gedaan. Ook daar droomde ik wat doorheen alhoewel de techniek me wel wat meer interesseerde. Overal had ik wel één of meer vrienden maar ik heb nooit het gevoel gehad contact te hebben. Niet dat ik daar naar zocht, overigens. Terugkijkend is eenzaam wel een goed woord.
Daarna in militaire dienst waar ik op het laatst veel ‘ziek’ was en waar weinig gebeurde. Ik was daar ook niet in ritme met de andere jongens, zeg maar.
Werk zoeken was daarna erg moeilijk. Er was veel werkloosheid en MTS bleek opeens niets waard te zijn. Tenslotte maar avond-VWO gedaan op mijn slofjes en daarna de universiteit Twente geprobeerd. Ook daar snapte ik niet echt waar alles om ging en in tegenstelling tot de andere opleidingen zou het daar wel nuttig zijn geweest. Halverwege het seizoen moest ik stoppen en wilde ik dat ook graag. Meestal had ik geen idee wat daar gebeurde. Ik heb er wel leren werken met Turbo Pascal. Dat snapte ik opeens..:)
Na wat her en der werk maar een eigen zaakje opgezet en wat geld daarmee verdient. Op dat moment kwamen ook de kinderen en op een moment zag ik een oproep om mee te doen aan de testronde van Mensa. Geen idee wat het was maar ik belde en ging. Na een paar borrels ed. moest ik even tijd nemen voor heroriëntatie. Met mijn kinderen ging het moeizamer op school en langzamerhand ging ik me meer verdiepen in hoogbegaafdheid. Een paar boekjes geschreven, wat bestuurswerk gedaan, een stichting opgezet welke nu nog steeds een marginaal leven leidt, allemaal op het terrein van hoogbegaafdheid.
Ik ben nog steeds ondernemer en enthousiast voorvechter voor hb-ers. Mijn kinderen stimuleren me nog steeds en al met al gaat het langzaam aan, met erg kleine stapjes allemaal wat beter. Wat ik mis is contact met andere hb-ers. Ik werk wel met eentje en ik ben getrouwd met een ander maar die ken ik al zo lang… Als ik hb-ers zie en contact met ze heb is een avond zo voorbij, nog steeds en ik heb steeds het gevoel dat er vrijwel niets is gezegd. Er had, er moest nog veel meer gezegd worden maar daarvoor zijn we dan te moe, fysiek.
Vroeger en nu nog zeg ik vaak dat ik me verveel. Dat betekent voor mij dat ik weer eens niets heb om over na te denken. Als ik zeg iets niet te snappen, betekent dat voor mij dat ik het wel snap maar totaal irrelevant vind. Daar gaat het niet om in het leven, zeg maar.
Ik denk dat ik holist ben in een wereld waar ze niets daarmee aan kunnen vangen. Soms proberen ze een aantal zaken te koppelen en vinden ze zich enorm holistisch bezig. Ik snap dan nog niet waar het ze omgaat, wat ze willen.

Willem Wind