Slimme studenten

Slimme studenten presteren minder onder druk. Waaom?
Een andere invalshoek is die van contact maken met het domein waarin de vraag zich afspeelt.
Een hb’er kan zover afstaan van het ‘gemiddelde’ gedrag en de bronnen hiervan, dat het is alsof deze persoon van buitenaardse komaf is. Hij / zij is zich bewust van dit, in pincipe, onoverbrugbare verschil. Om een vraag op z’n waarde te kunnen inschatten, is kennis over het domein waarin de vraagsteller leeft nodig. Want dat domein, zo ook het maatschappelijke, is er één van de vele.
Nu is het in de basis niet moeilijk om bij mensen ‘in te loggen’ en hen te lezen. Maar zij bewerken hun realiteit om de vraag wat ‘moeilijker’ te maken zodat een correct antwoord ook onomstotelijk bewijs is dat de stof begrepen wordt. Maar welke kant op bewerken ze de realiteit? Dit kan op ontelbaar veel manieren. Dit
levert zoveel ruis op bij het ‘downloaden’ van de nodige brongegevens om helder te krijgen in welke bedding de vraag drijft, dat de kans te groot is om een antwoord te geven dat de vrager niet verwacht en dan dus als fout betiteld wordt.
Een hb’er laat dit gebeuren interacteren met zijn / haar werkelijkheden. Net als het zoeken van de juiste cijfercombinatie voor een relatief onbekend slot. Niet het beantwoorden van de vraag op inhoudelijke wijze vergt energie, maar het in elkaar puzzelen van zienswijzen, gedragingen, beweegredenen, etc.. Want het antwoord volgt vanzelf uit die gelegde puzzel.
Ik denk dat het bij hb’ers die veel ‘faalervaring’ hebben, de noodzaak en intenciteit voor het verkrijgen van die domeininformatie exponentieel meer van belang wordt. En de gedetailleerdheid van de benodigde informatie fijnmaziger; tot op het nano-niveau. En niet te vergeten dat het besef van de juistheid van die informatie duidelijker en groter moet zijn.
Vervolgens wordt de hb’er om een prestatie gevraagd. Veelvuldig in de cultuur die uitstraalt dat de vrager voorbereid is op de pogingen van de ondervraagde om die achtergronden helder te krijgen. Het is als een fort dat hermetisch wordt afgesloten waarna de vraag komt wat de precieze indeling en inrichting ervan is. Als de ondervraagde de roots van de vraag niet mag herleiden, wordt er geimpliceert dat het vraagstuk op zichzelf staat. Dat de vraag slechts 1 betekenis heeft. En dat de relevantie van het weten van het antwoord op die ene manier gekoppeld is aan het bestaan van de ondervraagde. De absurditeit van deze vooronderstellingen maakt dat de relevantie van de vraag verbrijzeld wordt; waarmee ook die van de prestatie op zich.
Hoe nu om te gaan met de situatie van verwachtingen? Ervoor zorgen dat die ophoudt. Iets doen waardoor de vraagsteller geen vragen meer stelt of conclusies meer trekt. Ongeacht de consequenties want die hebben toch geen waarde gezien de relevantie van de prestatie om zeep geholpen is. Het vacuüm is te groot om de situatie aan te houden. Weg … weg … en op weg naar zuurstof. Ademhalen terwijl de wereld niet weet waarvan.
Johan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *