Ik ben hoogbegaafd. Zo, dat is eruit!
Ik kwam er in het jaar 2000 na een IQ test achter, ik was inmiddels al 52 jaar. Ik had me laten testen omdat ik inmiddels tweemaal vrij grote problemen had gehad met leidinggevenden. Eenmaal was ik zelfs via de kantonrechter ontslagen.
Mijn hele leven voelde ik me altijd al ‘anders’ dan anderen in mijn omgeving, ik had vaak het gevoel dat ik een beetje raar was. Ik dacht anders, ik voelde anders en ik reageerde anders. Ik had altijd het idee: als ik ouder word, dan ga ik vast wel een keer snappen hoe het dan wel moet.
Maar nee, zo zat het dus niet. Ik was dus echt anders.
Wat was dat dan: Hoogbegaafd? Met mijn honger naar kennis kwam ik er al snel achter dat er over hoogbegaafde volwassenen anno 2000 nog maar heel weinig geschreven was. Dat kon ik niet goed uitstaan. Want ik wilde het snappen. Ik ben toen zelf met enkele gelijkgestemden, zoals onder anderen Frans Corten, Maud Kooijman, Sieuwke Ronner, veel gaan lezen en veel gaan praten. We zijn vervolgens gaan schrijven, voor hoogbegaafden zelf en voor deskundigen, zoals bedrijfsartsen en psychologen. Steeds kregen we veel positieve reacties, emotionele reacties en waardering en soms, van bijvoorbeeld de redactie van een tijdschrift voor psychologen, afwijzende reacties. Want het was allemaal toch niet wetenschappelijk en wij waren toch niet objectief!
Daarnaast bedacht ik: wat vertel ik aan mijn vrienden, collega’s, familie? Eerst niet zoveel, maar naarmate ik er, naast mijn werk, meer tijd aan ging besteden, moest ik soms toch wel iets erover vertellen. De reacties waren wisselend. Mensen die al iets over het thema wisten of een hoogbegaafde persoonlijk kenden, snapten en het en waren positief! Mensen die het voor het eerst hoorden, noemden alle vooroordelen die we inmiddels al kenden: Hoogbegaafden redden zichzelf wel, ze zijn toch zo slim?; hoogbegaafden zijn arrogant; zijn jullie soms beter dan wij?; waarom al die aandacht, mensen die minder kunnen, die hebben juist aandacht nodig.
Nadat ik in 2007 met Sieuwke Ronner een boek had geschreven voor hoogbegaafde volwassenen: ‘Ongeleide projectielen op koers’, kon ik natuurlijk niet meer ontkennen dat ik zelf hoogbegaafd was. Het maakte ook niet meer uit vond ik (op mijn leeftijd word je wat laconieker).
Ik merkte dat ik door mijn voorbeeldfunctie ook stimulerend kon zijn voor anderen. Ik vond uit, dat je het woord ‘hoogbegaafd’ niet perse hoeft te benoemen, dat het veel belangrijker is om je voor jezelf bewust te zijn wat dat concreet betekent, bijvoorbeeld in je werk en in vriendschappen. En dat je bijvoorbeeld in je werk concreet kunt benoemen waar jij behoefte aan hebt om goed te kunnen functioneren. Dat is in mijn geval bijvoorbeeld: ruimte om projecten op mijn eigen manier te doen, geen controle van mijn baas. Wel inhoudelijk overleg! Dat maakt het voor jezelf én voor je omgeving heel concreet en prettig om zo met elkaar om te gaan. Ik merkte dat ik anderen daarmee ook praktische tips kon geven.
Wezenlijk is, naar mijn idee, dat je gaat voelen hoe fijn het is om hoogbegaafd te zijn! Dat gaat niet altijd vanzelf. Sommige hoogbegaafden hebben daarvoor professionele hulp nodig. Ik vind het van groot belang om eraan te werken dat professionals zoals psychologen en artsen kennis over hoogbegaafdheid krijgen. De komende jaren en wellicht na mijn pensioen nog meer, ga ik hier verder aan werken. Inmiddels heb ik een tweede artikel gepubliceerd voor bedrijfs- en verzekeringsartsen en is er een artikel in de maak voor een algemeen medisch tijdschrift. Ik ben er wel trots op! Niet op mijn hoogbegaafdheid, want die is voor mijn gevoel aangeboren. Maar om wat ik ermee doe. In mijn werk, in mijn contacten, in hobby’s en voor anderen hoogbegaafden.
Ik hoop dat andere hoogbegaafden ook al jong in hun leven hun eigen gaven waarderen en er blij en gelukkig mee zijn!
Delft, 7 december 2008
Noks Nauta
info@noksnauta.nl
www.noksnauta.nl
Participant van www.hoogbegaafd-en-werk.nl
‘Bij normale mensen voel je je juist dommer’ – http://nos.nl/l/2151446
Net als bij al die zelfbenoemde hoogsensitieven, is hier sprake van enigszins zelfgenoegzaam geleuter dat tevens bedoeld is om veel van de eigen problemen en persoonlijkheidsproblematiek te maskeren. Sowieso is de term hoogbegaafdheid nogal eenzijdig daar er alleen naar IQ gekeken wordt ipv ook naar sociale, emotionele, creatieve en spirituele intelligentie. Daardoor vallen er onder die zogenaamde ‘hoogbegaafden’ (die zich hier op een miskend maar ‘bijzonder’ podiumpje plaatsen), veel eenzijdig ontwikkelde nerds met allerlei problemen. Volgens de criteria zou ik me er ook onder mogen voegen maar ik herken me niet in deze groep ‘de werkelijke problematiek maskerende’ ijdeltuiterige probleemgevallen.
Tenenkrommend zoals Nauta vanmorgen op radio één de problematiek en miskenning van haar hoogbegaafde clubje presenteert. Problematiek heeft namelijk niet (alleen) met zogenaamde hoogbegaafdheid te maken maar meer met andere zaken zoals eenzijdige ontwikkeling en/of eigen tekorten. Dan moet je dat benoemen ipv jezelf en je adepten in een elitair hokje te gaan duwen. Alles bedoeld om de eigen lastige situatie toch wat op te poetsen en je ook een beetje bijzonder te kunnen voelen.
Beste Piet
Hoe onaardig.
Wat fijn voor dat je geen last hebt van deze hb-gerelateerde problematiek.
Jammer ook, dat je juist nu tekortschiet in redeneren en concluderen.
Ik zou Piet willen bedanken voor zijn reactie. Hij reageert namelijk precies zoals een groot deel van de mensen reageert – met onbegrip en veroordelend. “Elitair”, een ander woord voor arrogant, is precies hoe mensen die met deze problematiek worstelen, worden gezien. In feite bevestigt hij de diagnose.
Ik ben persoonlijk minder gelukkig met de term ‘hoogbegaafd’. Wereldkampioenen zijn in mijn ogen hoogbegaafd – of dat nu met hardlopen of met schaken is. Topwetenschappers zoals Stephen Hawking zie ik als hoogbegaafd. Omdat ik noch wereldkampioen, noch topwetenschapper ben, heb ik hoogbegaafdheid als mogelijke oorzaak van mijn gevoeligheid jarenlang buiten mijn blikveld gelaten. En hoewel ik me herken in de meeste eigenschappen, ben ik daar niet per se gelukkig mee – ik ervaar ook de beperkende aard van deze eigenschappen.
‘Hoogbewust’ wordt ook wel gebruikt in dit verband, hoewel dat wellicht meer nijgt naar hooggevoelig (een zintuiglijke eigenschap). Misschien vinden we er nog eens een andere uitdrukking voor.
Hallo Noks,
Ook ik kreeg in 2000 de diagnose HB. (toen 48 jaar) Ik was een duidelijke onderpresteerder, zonder enig beroeps- of academisch diploma: heb na die tijd wat diploma’s gehaald.. Het TOP Downdenken maakt dat ik in opleidingssituaties mezelf of anderen steeds tegen de haren in wrijf of laat wrijven.
Ik ben benieuwd of veel van ons ook Top downdenkers zijn. Weet jij of hier al onderzoek naar gedaan is? Ben inmiddels losse invalleerkracht op het basisonderwijs, remedial teacher, gedragsspecialist en talentbegeleider (Novilo BV) en overal waar maar workshops of bijeenkomsten voor hb te vinden. Helaas zijn ze vaak ver van mijn huis (Den Bosch)
Ik volgde er ook een van jou in Arnhem vorig jaar op de dag van Talent.
Ben jijzelf ook een top-downdenker?
Ik ga naar dit fenomeen onderzoek doen.. en ben benieuwd (ik heb ook gereageerd op Willem Wind, als hij het plaatst.