Of ik een stukje wilde schrijven voor deze pagina? Ja hoor, dat wil ik best zei ik. Maar wat moet ik dan schrijven? Daarover dacht ik later pas…
Misschien is dat wel een van de meest kenmerkende dingen over mijzelf; al snel zeggen ’tuurlijk, doe ik wel’, om later pas na te denken over waarop ik nu weer Ja heb gezegd. Met dat ‘Ja, tuurlijk’ ben ik al op veel verschillende plaatsen geweest en heb ik veel verschillende dingen gedaan. Dingen die ik, als ik er van tevoren over had nagedacht, waarschijnlijk niet had gedaan. Omdat ik dan zou denken het niet te kunnen, of het niet te durven. Voor mij werkt het ‘eerst Ja zeggen, dan pas denken’ achteraf altijd erg goed.
Maar laat ik eerst teruggaan naar een jaar of dertig geleden.
Op de kleuterschool ben ik getest vanwege mijn ‘afwijkende gedrag’; behalve in de bouwhoek waar ik geweldige bouwwerken scheen te hebben gemaakt wilde ik eigenlijk niet spelen. Ik was geobsedeerd door boeken en had geen aansluiting met de andere kinderen. De nieuwe school na de verhuizing was fel tegen versnellen dus moest ik toch weer naar de eerste klas. De zes jaren daarna werden een zwerftocht door alle klassen. Rekenen in de ene klas, taal weer ergens anders, en een enkel vak in mijn eigen groep. Tot ik ‘vast zat’ in het zesde jaar en ik me daar nog een jaar moest vervelen tot ik eindelijk “echt” naar school zou gaan. Gedesillusioneerd op het VWO zakte ik af naar de MAVO om daarna voor een tussenjaar voor ik naar het conservatorium kon naar de MTS te gaan.
Op mijn zestiende ben ik uit huis gegaan. Daarna heb ik vele hulpverleners en instellingen gezien, en daar vooral toch steeds weer uitgekomen om weer mijn eigen weg te gaan.
Mijn leven werd nogal chaotisch. Ik rolde in allerlei verschillende banen en baantjes die vaak nogal werden uitgebouwd doordat ik me snel verveelde. Voorlichtingen geven op middelbare scholen? Leuk, maar toen het wat teveel routine begon te worden ging ik een cursus/training bedenken voor de vrijwilligers. Een weekend / vakantiebaan in de schoonmaak? Best leuk, maar al snel was ik tot mijn eigen verbazing weekendafdelingshoofd. Op een avond bij de patiëntenvereniging hardop zeggen dat dat jongeren niet aanspreekt en hoe ik vond dat het dan zou moeten, leverde een telefoontje op van het bestuur. Of ik dan niet in het bestuur wilde komen. En zo zat ik twee jaar later in vele werkgroepen en overlegorganen. Roepen dat het gehandicaptenbeleid vele knelpunten heeft die niet zo moeilijk zijn op te lossen, dat leidde tot veel vragen voor deelname in nog meer beleidsgroepen, contacten met de politiek en spreken op symposia.
Allemaal ontzettend leuk en ik kreeg de kans mij eindelijk eens ergens aan op te trekken en op de voor mij juiste manier bezig te zijn, maar toch bleef ik aan mijzelf twijfelen. Kon ik iets, was ik goed in wat ik deed? Welnee. Ik had niet eens een echt diploma of een echte opleiding. Ik mocht ‘meedoen in de grote mensenwereld’, maar eens zou ik wel door de mand vallen, daarvan was ik overtuigd.
Op verschillende leeftijden ben ik getest, met meeste keren hoog tot zeer hoog begaafd als uitkomst. Maar weten en weten zijn verschillende dingen in mijn geval. Weten werd eerst toegeven. Enkele jaren geleden werd weten beseffen en begrijpen. Begrijpen wat hoogbegaafdheid inhoudt, dat het hoogbegaafd zijn mijn kijk op de wereld en mijn houding daarin voor een groot deel bepaalt, en zien dat ik dat talent ook bewust kan gebruiken om daarmee mijn leven een juiste richting op te sturen.
Was hoogbegaafdheid eerst een last of in het gunstigste geval iets waarop ik vooruit kon drijven, nu werd het hoogbegaafd zijn een mooie boot waarop ik over de rivier van het leven kan varen. Soms drijf ik met de stroom mee, andere keren vaar ik om grote obstakels heen, en wanneer ik er behoefte aan heb kan ik mijn krachten uitleven door tegen de stroom in te gaan. Een transformatie van weten van mijn hoogbegaafdzijn maar daar niets mee doen, naar bewust en stuurbaar hoogbegaafd functioneren.
Ik leef mijn leven nu op mijn eigen manier. Alle werkervaringen die ik eerder heb opgedaan heb ik gebundeld. Mijn leervermogen heb ik gebruikt om in een enorm tempo bruikbare opleidingen te gaan volgen. Daarmee ben ik mijn eigen bureau voor counseling/coaching en projectadvies gestart.
Doordat ik me heb laten meevoeren op de stroom van mijn eigen rivier kwam ik in contact met twee andere vrouwen die net als ik gedichten schreven. Samen hebben wij een gedichtenbundel uitgebracht waarvan de opbrengsten worden gegeven aan een goed doel. Verder stromend kwam daarna ook mijn eigen boek op de markt. Meevaren op de stroom kan soms erg prettig zijn en mooie dingen opleveren…
Nu is het tijd om weer mijn eigen richting te gaan bepalen. Tot ik weer aanspoel bij een volgende leuke kans, om ook die met beide handen aan te pakken.
Het leven is onvoorspelbaar. Je kunt het proberen te sturen, toch is het fijn zo nu en dan eens aan te meren bij onverwachte gebeurtenissen en daarin mee te gaan…
Mariska de Swart
November 2008
www.samar.cc
mariska.deswart@samar.cc