Jason en zijn hotdogkraam, een essay.

Jason en zijn hotdogkraam

“Only 2 things are infinite: the universe, and human stupidity, and I’m not quite sure about the first one.”
-A. Einstein

Einstein had gelijk. Het universum is oneindig, de menselijke domheid ook. Het jaar is 2143, en er is veel veranderd in de laatste 129 jaar…
Sinds 2015 kreeg hoogbegaafdheid steeds meer en meer aandacht, en tegen 2030 waren er overal speciale scholen, enkel voor deze selecte groep “slimmere” mensen. Dit systeem werkte goed, maar tegenwoordig is het voor “gewone” mensen al bijna onmogelijk om nog een fatsoenlijke baan te vinden. De wetenschap staat verder en groeit sneller dan ooit, maar dat kan ook gezegd worden van de kloof tussen arm en rijk, waar grappig genoeg nog steeds geen oplossing voor is gevonden. Ja, deze wereld is ideaal voor hoogbegaafden, maar ze is ook een bijna onmogelijke uitdaging voor die andere 80% van de wereldbevolking.
Jason was een “gewone” jongeman op een “gewone” school, en er stond hem dus een toekomst als rekkenvuller, bediende of conciërge te wachten. Heel erg vond hij dit niet, want dat was gewoon hoe het leven in elkaar zat. Op het einde van weer een saaie schooldag, op weg naar zijn huis in een van de toch wel betere wijken van de stad (iets waar hij aardig trots op was), besloot hij een omweg langs de markt te maken, waar hij iets zou kunnen eten. Aangekomen op de marktplaats besloot hij voor een hotdog te gaan, maar nog voor hij bij de kraam aankwam, bleef hij als versteend staan. Daar, aan ZIJN vaste hotdogkraam, stond het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Hij raapte al zijn moed bijeen, en sprak haar aan. Het meisje keek hem minachtend aan, en al Jason’s moed verdween meteen weer. “euhm… ik.. uhm.. jij… wil je?..” stotterde hij, toen werd hij helemaal rood. ”Weet jij misschien hoe ik terug bij het station kan komen?” vroeg het meisje uit de hoogte, “ik ben verdwaald…” voegde ze er met neergeslagen blik aan toe. Jason besloot haar de weg te wijzen, zodat hij haar onderweg beter kon leren kennen. Het was eigenlijk best wel leuk en interessant om met haar te praten. Haar naam was Emma. Ze vertelde dat ze een van de “slimmere” mensen was, en bijgevolg nog nooit in dit deel van de stad was gekomen. Jason luisterde met grote ogen naar haar verhalen, over de hi-tech spullen die ze thuis en op school had, waarvan hij niet eens wist dat ze bestonden. Zijn verbazing werd zelfs nog groter, toen ze in het station de VIP kamer binnen mocht. Ze had een speciaal pasje om de deur te openen, en het beste was dat hij mee naar binnen mocht om een kijkje te nemen! Binnen stond een rare soort capsule, en nadat Emma Jason een afscheidskus had gegeven, stapte ze erin en verdween voor zijn ogen!
Ze zouden elkaar nooit meer zien. Emma zou een succesvolle baan als bedrijfsleidster krijgen en rijk en gelukkig worden. Jason zou de hotdogkraam overnemen en zeer geliefd zijn in zijn buurt, maar zou ook arm en jong sterven.
Zo zie je maar: je zou de wereld ideaal voor hoogbegaafden kunnen maken, maar ze zou niet ideaal zijn voor iedereen.

Anoniem

Geschreven voor de schrijfwedstrijd 2014 van deze website. Seppe is één van de winnaars! Hier is het juryrapport:

Een originele insteek door te schrijven alsof er een sprong in de tijd gemaakt is. Het scenario van hoe het zou kunnen zijn als hoogbegaafden alle kansen krijgen die er te bedenken zijn. Een ogenschijnlijk ideale wereld die verre van ideaal blijkt te zijn. Met een eenvoudige slotzin wordt de conclusie die de lezer al lezende kon trekken expliciet verwoord, wat voor een essay een goed einde is.
Deze auteur is veelbelovend in schrijfstijl en wijze van in staat zijn een impliciete boodschap door te laten klinken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *