Op dit moment zit ik verhalen van anderen te lezen. Ik zit zelf nog tussen, me heerlijk voelen omdat ik weet waar het aan ligt tot het treuren om gemiste kansen en onbegrip, in. Onbegrip van anderen maar ook zelf snap ik het nog niet allemaal. Ik zou hier graag even van me afschrijven. Veel van wat er in mijn leven als ‘raar gelopen’ is bestempeld, is voor mijzelf wel op z’n plek gevallen. Toen ik heel klein was kon ik al legpuzzels maken (volgens mijn moeder 1.5 a 2 jaar) en kon me al vroeg goed verwoorden en veel herinneren. Geen peuterschool gedaan. Kleuterschool wel wat vriendjes vanuit de buurt maar had wel altijd gevoel dat ik nooit echt vriendjes en vriendinnetjes had. Lagere school werd dat alleen maar erger. Ik ben best sociaal en redelijk extravert maar ik liet mij steeds vaker terugzakken omdat ik gepest werd. Ik was slim en kon veel dingen goed met name sporten. Als ik gepest werd hield ik dat heel lang vol tot ik de bom barstte en dan pakte ik iemand heel stevig vast. Zo werd ik Jacqueline die altijd knijpt. Ik doorliep de school vlot maar sloeg geen klas over o.d. met een zeer goede cito kreeg ik advies havo/vwo. Tot 4 vwo nooit echt veel gedaan. Door het pesten op lagere school grote mond aangemeten en me altijd aangesloten bij de populairste van de klas (de recalcitranten). 4 vwo opnieuw gedaan. 5 vwo weer niets gedaan. Van school gewisseld, 5 en 6 vwo in een jaar. Gezakt. Uiteraard want ik deed nog steeds niets. Jaar erop opnieuw examen in de
vakken die ik daarvoor nog niet had gehaald. En geslaagd. En toen?? Tja ik vond en vind alles leuk. maar ik had in mijn dorp ook een hele hechte vriendengroep (uiteraard populair maar er niet bij passend) dus wilde niet te ver van huis studeren. Want ja wel naar een Universiteit, ik had tenslotte vwo. Psychologie was in Amsterdam en dan kreeg ik veel wiskunde het eerste jaar. Daar vond ik niets aan, dus deed er niets aan, dus was er niet goed in. (statistiek was ik wel goed in maar dat zorgde toch niet voor de keuze psychologie, wat ik nu als een van mijn gemiste kansen zie) dus rechten. Kinderrechter wilde ik worden want ik ben gek op kinderen en hun manier van denken en doen. en op hulp en advies bieden aan mensen. Een prachtige combi dacht ik. maar al snel was de lol eraf. Nederlands recht was niet wat ik ervan verwacht had. Bovendien kwam er een familieprobleem bij waar ik het eerste jaar veel tijd aan kwijt ben geweest zowel praktisch als psychisch. Ik kan nooit iets opgeven en na een nieuwe stroeve start voor de 2de maal aan mijn propedeuse vond ik wat maatjes waar ik mee studeerde en omgang vond. Inmiddels mijn huidige vriend ontmoet en mijn ‘hechte’ vriendengroep verloren. De jaren die volgden zijn er geweest van hele leuke tot hele vervelende perioden. Mijn vriend heeft een hele zware burn out gehad van een paar jaar en is daar eigenlijk sinds 1,5 jaar pas goed uit. Zelf heb ik tijdens studie meerdere malen niets gedaan behalve gewerkt. Dit waren vrijwel nooit banen die met mijn studie te maken hadden. Altijd maar voor spek en bonen. Nooit ergens op zn plaats. Wars van autoriteit, onrecht, saaiheid. In de periode dat ik mijn studie echt af wilde gaan ronden overleed mijn vader. Dat was weer een behoorlijke rem op een en ander. Toen ik uiteindelijk in 2006 mijn studie afrondde dacht ik het lek boven te hebben. Maar niets was minder waar. ik had op dat moment een fulltime baan bij een internationaal chemisch concern als administratief financieel medewerker. ik kreeg via een W en S bureau een baan bij een gemeente aangeboden. Juridisch adviseur. Dat moest em gaan worden. maar na een afrondend gesprek met de gemeentesecretaris en een mondelinge toezegging te mogen starten werd dit uiteindelijk toch afgeketst. Mijn baan was al opgezegd. Ik ben toen na 2 maanden bij het W en S bureau zelf aan de slag gegaan. Maar ook dit is niets geworden. In deze 2 jaar dat ik daar werkte heb ik wel een loopbaantraject gevolgd. Daarin kwam naar voren dat veel van wat ik tot dan toe had gedaan eigenlijk niet bij mijn persoonlijkheid en interesses past. Aan de hand daarvan ben ik gaan lezen en zoeken en kwam uiteindelijk op een aantal sites over HSP en HB. Ook omdat mijn vriend in ieder geval HSP is. Daar las ik het, dat ging over mij! Ik heb tests op internet gedaan waaronder de Mensa thuistest. Deze had ik snel af maar nog niet opgestuurd. Allerlei internet tests geven vaak aan dat ik een iq van ongeveer 140 heb. Maar dat vind ik niet belangrijk. Wat mij heel erg bezig houdt zijn de kenmerken waarvan er heel wat op mij van toepassing zijn. Ik heb met een coach nu dingen meer op een rijtje gezet. Ik heb inmiddels besloten mijn voorkeur om met jeugd te werken na te streven. Bijvoorbeeld gaan lesgeven, of analyseren en begeleiden of in een dergelijke omgeving bezig zijn met optimale situaties voor hen te creeren zoals de juiste studiekeuzes kunnen maken op grond van persoonskenmerken. Ook zou ik graag weer een studie oppakken. Het lijkt me in ieder geval heerlijk om het gevoel te gaan krijgen dat ik met mijn eigen HB situatie weg weet en het kan gaan gebruiken in rest van mijn werk en leven. Gaat wel lukken.
Jacqueline