Marlies Wind

Ik voelde me altijd al anders, maar wist tot mijn 35e niet waardoor dat kwam. Wel was er altijd een stemmetje dat zei: ‘maar het voelt goed’. Dat stemmetje is vaak mijn ankerpunt en ‘redding’ geweest. Wat me bij is gebleven van mijn jeugd is dat ik me vaak ‘dom’ voelde. Ik liet dat ‘dom-zijn’ door mijn vader voortdurend bevestigen, mee doordat hij vroeg: zit jij nou op het gymnasium?
Na mijn lagere school waar ik me wel aansloot bij twee vriendinnen maar waarvan ik wist dat ik er toch niet echt bij hoorde, een jeugdvriendje die me het idee gaf dat ik ‘gewoon’ was maar me totaal niet begreep, kwam ik door een nogal hoge CITO-score terecht op het gymnasium. Ook daar het ‘buitenbeentje’, me ‘anders’ voelend en werd jaren later bij een reünie bevestigd door medeklasgenoten van mijn laatste ‘examengroep’: ze konden me niet bereiken zeiden ze en ik ging mijn eigen gang.
De eerste jaren van het gymnasium me aansluitend bij een vriendin die ook buiten de groep stond, maar om een heel andere reden ontdekte ik later. Eind klas vier redde ik het niet meer met het leren. Heb het altijd tot die tijd moeilijk gevonden te ‘snappen’ waar de leraren en mijn schoolgenootjes het over hadden. Het enige vak waar ik me echt in kon uitleven was godsdienst en maatschappijleer; wel weer het buitenbeentje want de meesten hielden hun mond, ik niet, maar merkte dat ik weinig aansluiting had met mijn klasgenoten, dus zocht ik het bij de ouderejaars waar ik uren en uren mee heb zitten bomen. Twee keer de vijfde gedaan, en twee keer op een tiende punt gezakt. Zie je wel, zo slim, zo intelligent was ik niet…..
Wist al gauw dat ik niet wou studeren, wat natuurlijk ook zeer ongebruikelijk was op het gymnasium. Nu weet ik waardoor dit allemaal kwam. Maar eerst nog even kwijt willend dat ik toen ik zeventien was en alle jongens had afgeschreven, Willem, mijn man, ontmoette en merkte dat we elkaar alles konden zeggen en vertellen zonder dat die ander dat ‘vreemd’ vond. Maar waardoor kwam dat? Heb het me toen wel afgevraagd maar vond het antwoord niet. Tot mijn 35e….
Intussen had ik een blauwe maandag op de PA gezeten, want ik wou vroeger altijd al juf worden. Maar het was het niet en ik wist ook niet wat ik wel wou, maar wist ook dat ik in mijn eigen levensonderhoud wou voorzien. Dus wat losse cursussen gedaan en intussen gaan werken. Daar zag een maatschappelijk werker dat ik niet op mijn plek was, en heeft ervoor gezorgd dat ik kon solliciteren bij een voor mij beter passend baantje. Had de eerste jaren een eigen toko met wel een baas boven me maar die liet alles aan mij over, en dat had ik dus ook nodig zo bleek.
Intussen getrouwd, een kind, Willem ontdekte dat hij hb was, en hij ontdekte al snel dat Mieke ook wel hb moest zijn als hij zag hoe ze was als baby en kind, en vroeg toen op een dag: voor hoeveel procent heeft ze het van jou?
Dat was voor mij de trigger de Mensa-test te doen en het buiten mezelf te kunnen houden, want deed het om Mieke en niet om mezelf. Kon toen voor het eerst bewust terwijl ik me ongelooflijk dom voelde een knopje omzetten en heb de testen puur op ‘gevoel’ gedaan. De ene test scoorde ik bijna en de andere helemaal binnen de marges, ofwel ik mocht lid worden ven Mensa. En toen kon ik er niet meer omheen: ik was hoogbegaafd.
Vanaf toen heb ik eerst mijn leven ‘herijkt’: alles wat ik had meegemaakt in het licht bekeken van wat ik nu wist. Mijn ouders en omgeving kon ik het niet kwalijk nemen want ze wisten het niet…..Alles bekeken vanuit als ik het wel had geweten wat dan…dan had ik me minder aangepast, was meer mezelf geweest zonder me ‘schuldig’ en ‘onbegrepen’ te voelen. En intussen soortgenoten opgezocht, want zij waren mijn spiegels…..En vandaar uit mezelf al meer en meer voedend met wie ik was, wie ik mocht zijn.
En intussen blijf ik me inzetten om ervoor te zorgen dat hoogbegaafdheid meer en meer gezien wordt door de maatschappij; het is nog veel te weinig dat men weet wat het is en wat de effecten zijn van het niet doorhebben hoe het zit. We missen nog veel te veel onze rolmodellen. We zijn het, we hebben het niet: het zit in mijn lijf, geest, gevoel; alles wordt erdoor beïnvloed, het werkt in alles door. Van elkaar kunnen we leren. We mogen er zijn…zoals.elk mens er mag zijn!

Marlies Wind-Verhoeven