Het verhaal van Geert Van Oosterwyck

Op een leeftijd van 62 jaar besef ik nu pas waar mijn hele leven al het schoentje wringt, ik moet voor mezelf toegeven dat ik hoogbegaafd ben. Ik kom uit een gezin met 7 kinderen uit de lagere arbeidersklasse, kon op mijn drie jaar al lezen en schrijven (ik herinner me nu nog dat ik op mijn drie jaar van sinterklaas maar EEN ding wilde: de boekjes “leren lezen in een wip”, in de lagere school was ik altijd bij de beste van de klas, resultaten van meer dan 90% waren voor mij heel normaal. Wat mij als jong kind het meest stoorde was dat mijn ouders mij hier nooit voor aanmoedigde, mij nooit iets lovend zegden, voor hen was het meer “lastig” dan goed. De lagere school was vooral saai, leren was iets wat ik totaal niet kende. Op het einde van de lagere school kregen we een PMS onderzoek. Toen ze vroegen wat ik wilde worden antwoordde ik: ik wil kernfysica doen(we hadden dat jaar naar de Savannah gaan kijken, het enige vrachtschip ter wereld met kernaandrijving). Voor de mensen van het PMS was dat geen enkel probleem. De raad van deze mensen volgend werd ik naar het college gestuurd, niettegenstaande dat dit voor mijn ouders een zware financiele opoffering was. Op een gegeven moment had men bouwplannen in dit college, en, werd er een bouwfonds opgericht, de leerlingen kregen allemaal een brief mee naar huis waarin gevraagd werd om geld in dit bouwfonds te storten. Het college stelde zelf een bedrag voor. Dit bedrag was groter dan een maandloon van mijn vader in die tijd. Dus, voor een gezin van zeven kinderen(met een gehandicapt jongste zusje)was dit totaal onmogelijk. Ik kreeg dus van mijn moeder een brief mee, waarin zij schreef dat dit voor ons onmogelijk was, maar, dat zij wel een bedrag wilden storten dat WEL mogelijk was. Het antwoord van het college was dat dit niet nodig was. Het eerste en het tweede trimester was ik de eerste van de klas met meer dan 90%,het derde trimester ook, maar, bij het laatste examen waren er ook mondelinge examens, en, ik was op de schriftelijke vakken wel de eerste van de klas, maar, op ALLE mondelinge examens werd ik gebuisd. Na de examens is er toen een van de grootste trauma’s in mijn leven gebeurd: Ik moest bij de directeur van het college komen (ik zie me nog steeds voor zijn bureel staan), toen hij me zegde: “Mr. Van Oosterwyck u wordt op deze school niet meer GEWENST”.

Louter om het feit dat mijn ouders geen bouwfonds konden betalen werd ik van de school gegooid. Als dit de dag van vandaag zou gebeuren, dan stond heel Belgie op zijn kop, maar, vijftig jaar geleden was dat de normaalste zaak van de wereld. Omdat mijn ouders heel gelovig waren,was het atheneum in ons dorp totaal onmogelijk( stel je voor, daar zaten jongens en meisjes SAMEN in de klas), dus werd ik maar ingeschreven in de plaatselijke technische school. In het college had ik “moderne wiskunde “gehad, wij waren een pilootklas in die tijd, en, een van de allereerste klassen die dit kregen, dit ging zeer slecht omdat de leerkracht eigenlijk ZELF niet wist wat hij stond te geven. Niettegenstaande mijn liefde voor getallen, kon dit mij absoluut niet boeien. Toen ik dan naar die technische school terecht kwam, kreeg ik terug “klassieke wiskunde”want,in die school stonden ze nog niet zo ver. Mijn resultaten op die school waren lachwekkend hoog, zowel voor theorie als praktijk. Wiskunde werd op dat moment een heel vervelend vak, omdat het altijd veel te lang duurde voor iedereen alles snapte( voorbeeld: stelling van Pythagoras: na een half uurtje had ik het door, maar , de leerkracht heeft er nog meer dan vijf lesuren over moeten doordrammen, voordat (bijna) alle leerlingen er iets van snapten. Theoretisch waren er maar een paar vakken die me echt boeiden: mechanica, fysica, wiskunde. In die tijd experimenteerde ik thuis heel veel met magneten uit dynamo’s van fietsen. Ik vond het heel fascinerend dat die dingen elkaar aantrokken, maar, wat ik nog intrigerender vond, was dat die elkaar konden afstoten. Kon je die niet ten opzichte van elkaar zo opstellen dat ze elkaar constant afstoten? Dan heb ik toch een draaiende beweging ?? Helaas waren mijn technische mogelijkheden veel te beperkt, eigenlijk onbestaande, om dit verder uit te pluizen. Ik geloof er tot op de dag van vandaag nog altijd in dat onze toekomst ligt in motoren met permanente magneten, zeker door de ontwikkelingen die deze magneten de laatste jaren hebben doorgemaakt. Het is een kwestie van tijd voor men hier achter gaat komen. Als ik kansen had gekregen in mijn jeugd, dan hadden we daar nu al veel verder mee gestaan.

Op mijn 15e kreeg ik een ziekte, waardoor ik een jaar geen school kon volgen. Bij ons thuis was de regel dat je verder mocht studeren(na je 14e) als je niet dubbelde, anders moest je gaan werken. Maar, omdat ik een jaar ziek was geweest mocht ik heel uitzonderlijk toch een jaar dubbelen. Toen ik dus terug in hetzelfde jaar kwam in september, was er echter EEN grote verandering: we kregen nu ook “moderne wiskunde”, want, de school wilde mee met de moderne tijd. Hierdoor werd ik de school echt KOTSBEU, ik voelde het aan alsof heel de wereld tegen mij was, en ,me op alle mogelijke manieren probeerde dwars te bomen. Op een avond in mei,ik was aan het leren voor het examen chemie(het vak waar ik de grootste hekel aan had, want, dat was voor mij pure acracadabra) vroeg ik aan mijn tweede jongste zusje of ze voor mij een kopje koffie wou meebrengen(ze ging een kopje halen voor mijn vader, ik zat aan de tafel te studeren, er zaten een twaalftal mensen in de huiskamer, broers, zussen, ouders,en bezoek). Omdat ik onder zulke omstandigheden moest leren in die tijd, heb ik mezelf wel aangeleerd om me volledig af te sluiten van de buitenwereld.

Mijn vader vloog uit, en zegde dat ik dat zelf maar moest nemen als ik dat wilde. Ik werd toen ZO boos, heb mijn boeken dichtgeklapt, en, ben gestopt met leren. De volgende dag ben ik niet naar school geweest, maar, heb ik de trein naar Vilvoorde genomen, naar de Renault fabriek, waar mijn broer werkte. Ik heb daar wat papieren ingevuld, en de maandag daarop mocht ik beginnen. Mijn ouders waren hier heel gelukkig om, want, ze vonden dat studeren alleen maar heel vervelend, dat bracht niets op, nu verdiende ik geld, dat was dus veel beter. Omdat ik mijn legerdienst moest doen, had ik al snel uitgerekend dat ik beter voor twee jaar als vrijwilliger kon tekenen, dan, dat ik een jaar legerdienst moest doen, met een “soldij”. Ik slaagde voor de toelatingstesten, en, mocht bij de Militaire Politie , zalig: ik kon met een motor rijden, en, werd er nog voor betaald ook. Na de opleiding in Arlon, kwam de majoor naar mij, en zegde dat ik mijn ouders moest bellen, want, de dag erna was de uitreiking van de diploma’s, en, mijn moeder zou komen, en, ze moest mee aan de ere-tafel zitten omdat ik de beste was van heel de lichting. Tijdens dat etentje zat mijn moeder naast de majoor die haar honderduit vertelde over mijn mogelijkheden over mijn “carriere”bij het leger. Ik heb me daar wijselijk niet mee bemoeid . Tijdens mijn hele loopbaan heb ik heel veel onbegrip tegengekomen, maar, wat heel snel opviel was mijn drang om te leren, ik snakte naar kennis.

Ik vond het spijtig dat ik mijn school niet had afgemaakt, en, begon dus met avondschool. Dit was voor mij een leuk tijdverdrijf. Op het einde van het tweede jaar kreeg ik telefoon van een leraar die me even wilde melden dat ik de hoogste score ooit had behaald in die richting sinds de oprichting van de LBC avondschool. Slechte nieuws was wel dat al mijn examens moesten opgestuurd worden naar Brussel, want “men” geloofde dit niet. Eigenlijk heb ik heel mijn leven les gevolgd in de meest verschillende richtingen, het hing er van af waar op dat moment mijn interesse lag. Zo ben ik oa boekhouder, informaticus, chef-kok, kraanmachinst, tegelzetter,transportondernemer, stukadoor, ceramist.

Over het algemeen kon ik vrij goed gedijen in bedrijven, maar, na een tijd kreeg ik meestal problemen, vanwege “bot”, “arrogant”,”moeial”, “wijsneus””moeilijk mee samen te werken” dus, ik ben een heel deel van mijn carriere zelfstandige geweest, het leuke was dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen. Sinds vier jaar werk in terug bij werkgevers, na, 15 jaar een vrij succesvolle zaak te hebben gehad. Op prive vlak heb ik zeker wel een kruis op mijn rug moeten tillen, eerste vrouw kanker, verslaafd aan hard drugs, vroegtijdig gestorven, andere fantastische fijne vrouw leren kennen, maar, vorig jaar mijn stiefzoon overleden, dus, echt mijn portie wel gehad. Momenteel werk ik in een bedrijf waar ik me ontzetten goed voel, maar, waar men mij ook nu weer als een “heel speciale”beschouwd, ze vinden dat ik mijn werk uitzonderlijk goed doe, maar , ik voel dat ze ergens angst hebben van mij, omdat ze me eigenlijk niet echt kunnen plaatsen, ook hier is er weer een deel collega’s die me maar “een rare”vinden, die het heel vervelend en irritant vinden dat ik al aan het antwoorden ben voor ze zijn uitgesproken. Ik probeer hier iets aan te doen, maar, dat is echt moeilijk voor mij, ik moet echt leren van mensen te laten uitspreken, ook al duurt dat naar mijn normen VEEL te lang. Ik werk in een vrij snel groeiend succesvol bedrijf, en, maak me eigenlijk veel te veel zorgen over vele dingen die ik zie gebeuren(of net niet zie gebeuren).

De manier waarop ik bij dat bedrijf ben beginnen werken is op zich al een verhaal apart. Ik ben er namelijk beginnen werken via een TV programma : de sollicitatie op VT4. Ik werk als “vliegende verkoper” bij Cardoen, de grootste auto supermarkt van Belgie. Ik ga in de filialen collega’s vervangen die met vakantie zijn , of ziek zijn. Het is een vrij uitgebreide job, want, ik moet kunnen inspringen voor verkoop, aflevering van wagens en administratie, EN, dienst na verkoop. Dus een heel uitdagend pakket dat echt een kolfje naar mijn hand is. Ondertussen heb ik dat pakket wel al volledig onder de knie, en, voor mij is dit meer amusement dan werk.

Ook heb ik meer en meer problemen met de politieke onkunde de dag van vandaag, ik volg de politiek vrij nauwgezet, en, erger me dagelijks over de onkunde, het getouwtrek , het persoonlijke profiteren. Ik maak me druk als ik zie dat Belgie bij de koplopers hoort met zijn overheidsbeslag, ik erger me blauw als ik zie dat we hier 600000 ambtenaren te VEEL hebben en, dat het werk nog niet op een accurate manier kan uitgevoerd worden. Ik maak me druk over de dagelijkse files als ik tot de ontdekking kom dat die grotendeels op te lossen zijn door alleen wat wetgeving te veranderen, zonder ook maar een spade in de grond te steken, zonder ook maar een investering te doen, het enige dat nodig is , is politieke wil, maar, zelfs dat beetje gezond verstand ontbreekt.

Misschien nog een groot nadeel is dat ik nieuwsgierig ben op het ziekelijke af: Als ik solliciteerde voor een job, ging ik eerst dat bedrijf natrekken: ik zocht hun balans op op de balanscentrale, en, ontleedde hun bedrijf. Als ik iets niet vertrouw, dan zoek ik alle mogelijke informatie op die ik kan vinden. Zo heb ik kortelings onderzoek gedaan naar een bedrijf waar wij mee samenwerken, en, waarvan ik intuitief aanvoelde dat er het een en ander niet klopt. Ik ben echter gestopt met zoeken toen ik zag dat de bedrijfsrevisor van dat bedrijf dezelfde is als van het bedrijf waar ik voor werk. En, in ZO veel toeval geloof ik niet meer. Conclusie: de een of andere hoge pief heeft een connectie met dit bedrijf, dus, waarschijnlijk beter dat we niet verder neuzen. Op een grote eik groeien nu eenmaal maretakken.

Verder heb ik eigenlijk heel weinig in dingen in mijn leven die me echt boeien, ik hecht geen belang aan uiterlijk vertoon, vrienden heb ik maar twee eigenlijk(die ik ook maar een of twee keer per jaar zie) ik heb geen behoefte aan menselijk contact(persoonlijk), op mijn werk heb ik met heel veel mensen te maken, dat is voor mij al meer dan voldoende. Eigenlijk verdeel ik de mensen in twee grote groepen: mensen waarvoor geld het doel is in hun leven, en, mensen waarvoor geld een middel is om te leven. Groep een zijn voor mij niet eens de moeite om er mijn tijd aan te besteden, vanwege heel oppervlakkig, gefocust op de verkeerde dingen. Dit soort mensen kom ik op mijn werk vrij veel tegen(gelukkig zijn er ook anderen).

Ik kan me nu op mijn 62 nog steeds niet verzoenen met het feit dat het college in de tijd mij de kans ontnomen heeft om mij te kunnen ontplooien. Ik heb nog steeds ontzettend veel dingen en plannen in mijn hoofd zitten waar de mensen mee zouden gebaat zijn , alleen, ik kan ze niet waarmaken, en dat is vrij frustrerend. Ook op mijn werk zie ik dingen die fout lopen, maar, die vrij lichtzinnig worden afgewezen. Op mijn werk heb ik twee keer gesolliciteerd voor een hogere functie, gewoon, omdat ik mijn huidige job volledig beheers en onder de knie heb, twee keer heb ik een njet gekregen, een derde keer zal ik dit niet meer doen, daarvoor is mijn ego te groot, als ze nu iets van mij willen, zullen ze het moeten vragen. Alleen vind ik het ontzettend spijtig dat men in dit bedrijf totaal niet begrijpt wat een ontzettende kans ze hier links laten liggen om het bedrijf nog beter te laten te functioneren. Och, ik werk iedere dag met plezier, hoef me nergens druk om te maken, ken TOTAAL geen stress, de ideale job dus, maar, toch, mijn gemoedsrust WEET dat ik veel meer kan, het is nu geen uitdaging meer voor mij, gewoon een beetje amuseren. Maar, ik hou van uitdagingen, leven op het scherp van de snee, problemen oplossen, maar, als ze dat niet willen, ok, voor mij ook goed hoor, doe wat je niet laten kunt. Ik heb wel angst voor mijn pensioen, omdat ik schrik heb om me dan enorm nutteloos te gaan voelen, “uitgerangeerd”, “obsolete” Kortom: ontdekken dat je hoogbegaafd bent is zeker geen geluk, integendeel, ik vind iemand die hoogbegaafd is minstens even “gehandicapt”als iemand die te weinig intelligentie heeft. Alleen, die hoogbegaafde beseft het, die laag begaafde heeft het geluk om dat niet te beseffen.

Ik heb het ook nooit durven vertellen,want, als je dat vertelt heb je :ofwel lachen ze je uit, benoemen ze je als professor Gobelijn of zo , OF:ze stellen zo een hoge onrealistische verwachtingen in je dat je ze gegarandeerd moet teleurstellen. Ze denken dat je een soort superman bent die alles wel eens ff zal oplossen(zo ben ik een keer aangenomen geweest door een software bedrijf, dat echt dacht dat ik een wondermiddel was om het bedrijf uit de nood te helpen)

Ik hoop dat de jeugd wil beseffen hoe gelukkig ze zijn als ze op dit vlak worden bijgestaan en geholpen.

Waar ik WEL ontzettend blij voor ben is de tijd waarin ik leef : ik heb in mijn leven ZO veel dingen zien veranderen, de technologie zie vooruit hollen, ik ben blij dat ik hier getuige van ben.

Geert Van Oosterwyck

3 gedachten over “Het verhaal van Geert Van Oosterwyck”

  1. Beste,
    Bedankt voor het delen.
    Wat ik herken is de frustratie in mijn werk. Ik zie het, dat weten ze. Ze ( mijn collega,s)vinden me raar. Kunnen me niet of nauwelijks volgen. Ze kiezen ervoor om mijn kennis en kunde te negeren. Het is te lastig en ik stel teveel vragen.
    Ondertussen raak ik uitgekeken en verveel ik me steeds meer. Onzinnig en pijnlijk. Tijd om een nieuwe plek te vinden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *