Het leven van Sas

Als kind was ik al snel met leren. Toen ik 3 was heb ik mezelf leren lezen. Later op de lagere school had ik geen problemen met de lesstof. Alles was makkelijk. Ik was het lievelingetje van de leerkracht, want ik deed altijd enthousiast mee, deed m’n best, was beleefd en haalde goede cijfers.
Vriendinnetjes had ik bijna niet. Ja 1, af en toe 2. En ik werd veel gepest. Want ik was anders. Ik had een bril, later een beugel, haalde altijd tienen en was niet goed in sport. Dan wil het wel.
Op het gymnasium moest ik opeens moeite doen om goede cijfers te halen. Alleen even doorlezen was niet meer voldoende. Althans, voor Latijn. Grieks vond ik geweldig, die gekke letters en een geweldige leraar. Maar helaas, je moest voor beide een voldoende hebben, de 9 voor Grieks compenseerde niet de 5 voor Latijn, dus ik moest van het gymnasium af.
Atheneum dan maar. Maar nog steeds had ik geen idee hoe ik moest leren, dus ook dat ging niet best. Toen begon ook de puberteit en wilde ik alleen nog maar het huis uit, maar dat mocht pas als ik m’n middelbare school af had. Dus in plaats van nog een keer naar 3 Atheneum ging ik naar 4 Havo (dat m’n ouders dat ooit goed gevonden hebben!).
Omdat ik op die school weer zo gepest werd, stapte ik over naar een andere school. En toen ging het ineens weer zoals ik gewend was: makkelijk, makkelijk, makkelijk. Alleen maar hoge cijfers en geen moeite doen.

Dus slaagde ik 2 jaar later met vlag en wimpel.
Op naar de Heao. Maar de combinatie van veel vrijstelling (door m’n hoge eindcijfers), op kamers gaan wonen in Amsterdam en een in onbegrijpelijk Engels lesgevende leraar in het hoofdvak, werd dat ook geen succes.
Na twee maanden gaf ik er de brui aan. Een baan vinden bleek erg eenvoudig. Het werk zelf overigens ook. Want ik solliciteerde op Havo niveau en dat was echt te laag voor mijn kunnen. Alleen wist ik dat nog niet. Dus binnen een jaar op zoek naar wat anders. En zo is het mijn carrière vaak gegaan. Einde jaarcontract? Laat die verlenging maar, want ik verveelde me of had ruzie met leidinggevenden omdat ik (te) eigenwijs was en dan ging ik weer. Tot ik bij een werkgever terecht kwam waar het hoofd personeelszaken door had dat ik meer in mijn mars had dan uit mijn CV bleek. Hij bood mij kansen die ik met beide handen aangreep en voor het eerst had ik een baan waar ik dolgelukkig in was. Drie jaar heb ik het volgehouden en ik heb iets fantastisch op poten gezet daar. En toen ging het bedrijf fuseren en stond ik op straat. Voltallig heet dat tegenwoordig geloof ik.
Gelukkig was daar die personeelsman weer, die stuurde me naar een onderzoeksbureau voor een beroepskeuze test. Een hele dag werd ik daar getest. Achteraf bleek dat ik het hele dagprogramma in een ochtend af had. Dus hebben ze me stiekem nog meer en moeilijker testen gegeven. Aan het eind van de dag kwam de uitslag: ik bleek zo vreselijk veel meer in mijn mars te hebben dan ik nu liet zien. Ze hadden zoiets nog nooit meegemaakt. Ik kreeg het advies vooral weer een opleiding op minstens HBO niveau te gaan doen.
Beduusd ging ik naar huis. Ik kon dus wel wat! Want mijn zelfvertrouwen was door al het pesten op school al niet zo groot, maar dat ik de afgelopen jaren ook geen baan had kunnen houden, had ook niet echt bijgedragen aan mijn zelfvertrouwen.
Ik besloot mezelf te laten testen bij Mensa. Ik was toen 24. Na de thuistest werd ik uitgenodigd om de echte test te komen doen, in Utrecht. En daar ben ik op in gegaan. En wat vond ik die test leuk om te doen. Spannend, uitdaging. Geweldig. Maar nog leuker vond ik dat ik slaagde voor hun test en in het 99e percentiel bleek te vallen. Vaag begrip, nu nog, maar zo goed voor m’n zelfvertrouwen. Ik had hersens! En goede ook!
Nu ik dit wist, durfde ik ook die studie aan. En dat heb ik gedaan. Het was een pittige studie. Drie opleidingen waar normaal een jaar voor stond in 1 jaar gepropt. En ik ben geslaagd. En vond daarna banen op het juiste niveau. Gelukkig. Goed voor m’n zelfvertrouwen en dus mijn levensgeluk.
Maar de term hoogbegaafd kende ik nog niet, laat staan dat ik wist wat daar allemaal bij komt kijken. Dat kwam pas toen mijn dochter geboren was en naar school ging. Het was een snel kindje, qua ontwikkeling, dus ik had al wel een vermoeden dat ze slimmer was dan gemiddeld. We hebben haar laten testen toen ze 6 was om haar op het Leonardo-onderwijs te krijgen. En daar kwam uit dat ze ruim boven de 145 scoorde qua IQ. De psycholoog legde ons het verschil uit tussen hoogintelligent en hoogbegaafd en toen vielen de stukjes van de puzzel voor mij ook op hun plek. Ik herkende mijzelf in dat verhaal.
Ik ben gaan lezen en lezen en lezen op internet en in boeken en wat een herkenning allemaal. Ik las over mezelf! Wat een rust gaf dat. Veel problemen die ik gehad had, waren zo standaard voor hoogbegaafden, het lag dus niet aan mij. Ik was “gewoon” hoogbegaafd!
Mijn zus heeft zich daarna ook laten testen en die blijkt ook hoogbegaafd en haar kinderen ook. We hebben het niet van een vreemde, want mijn ouders zijn beiden ook erg intelligent. En “raar”. Waarschijnlijk ook hoogbegaafd. Mijn man waarschijnlijk ook (hij vindt een test niet nodig), net als zijn broer en diens kinderen. Zijn moeder waarschijnlijk ook. Allemaal “rare” mensen, volgens een boel mensen, maar voor mij was het thuiskomen in die rare schoonfamilie. Ik had meteen een klik en zij met mij. Mijn man is de eerste die mijn humor snapt, we staan op dezelfde manier in het leven, we vinden dezelfde dingen belangrijk en winden ons over hetzelfde op. We zijn bijna 10 jaar getrouwd en we zijn nog steeds niet op elkaar uitgekeken. Een record voor mij, want mijn ervaring is dat de meeste vriendschappen naar een jaar of 3 uiterlijk wel doodbloeden, omdat het me niet meer kan boeien. Veel vrienden heb ik nog steeds niet om die reden.
Wat mij allemaal overkomen is, gun ik mijn dochter niet. Ik ben dan ook heel blij dat hoogbegaafdheid nu eindelijk erkend en herkend wordt. Dat er op school rekening mee gehouden wordt. Mijn geschiedenis heeft me wel geleerd wat de valkuilen zijn en ik hoop haar daarvoor te behoeden. Of haar daar op te wijzen, zodat zij ze ook kent. Helaas loopt zij nu toch ook tegen bepaalde problemen aan, maar omdat ze voor mij zo herkenbaar zijn, hebben we snel aan de bel getrokken en krijgt ze hulp om ze te overwinnen. Dat gaat wel goedkomen.
Maar ik ben voornamelijk blij dat ik nu eindelijk weet waarom ik zo raar ben en zo moeilijk vrienden kan maken. En ik heb er vrede mee. En ik ben eindelijk, eindelijk, na 40 jaar, gelukkig en tevreden met wie ik ben.
Sas

Eén gedachte over “Het leven van Sas”

  1. Wat een herkenning… Ik had dit zelf geschreven kunnen hebben. Ik ben uiteindelijk ook steeds verder afgezakt naar de havo en die gelijk gehaald zonder er maar ook iets voor te hoeven doen. Examen zonder leren gehaald. Nu pas met 35 jaar realiseer ik me wat er aan de hand is en kan ik eindelijk positieve stappen zetten in de juiste richting. Ik ben hoopvol op een positief resultaat!!! Thnx!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *