De piano

Willem Wind

De piano en ik hebben wat met elkaar. De piano staat geduldig in ons huis te wachten en ik speel in mijn hoofd regelmatig de boogie-woogie op dat ding.
En dat geeft te denken. Waarom kan ik het in mijn hoofd zo goed en is het in het echt dat we onverzoenlijke vijanden van elkaar zijn? Een aardige zienswijze is wellicht dat ik in mijn hoofd die zaken perfect kan waarvan ik in de realiteit al van mijn jeugd zeker weet dat ik dat dus net niet kan. Ergens denk ik dat dit een soort vervangende zingeving is aan mijn gevoel van frustratie. De piano frusteert mij niet maar geeft mij wel de mogelijk om dat gevoel te duiden.

Ik ben hoogbegaafd en denk dus na. En dit geeft reden om een stap verder te gaan. Waar komt van orgine dat gevoel van frustratie dan wel vandaan? Ik heb steeds meer het idee dat dat gevoel ontstaan is omdat ik vrijwel altijd moet filteren wat ik zeg, hoe ik mijn lichaam bestuur, hoe ik mij uit naar buiten toe. De ik in mijn hoofd kan ik niet zomaar loslaten in de maatschappij. En dat zal niet erg zijn als het verschil niet zo groot is. Mijn ik snapt veel zaken niet. Dat mensen zo moeilijk doen over ziek zijn en doodgaan of dat ze een ruzie uit de hand laten lopen. Dat mensen in staat zijn om iets geisoleerd te bekijken en daar ook nog eens vergaande conclusies aan durven te verbinden. Zeker als mij dat ook aangaat. Ik snap veel niet. Ik ben holist.

Ik leef lang genoeg om het te snappen. Ergens in de periferie van mijn brein snap ik alles echt wel. Dat is niet zo moeilijk. Maar het frustreert enorm als ik dit alleen al schrijf en dat is weer een teken aan de wand. Als je dit van jongsaf overkomt en frustreert dan wordt het een stevig aanhangsel van mijn persoon. De frustratie van het niet mogen zijn wie je bent.

De piano is een onschuldige vervanging. Die kun je het niet kwalijk nemen. De echte oorzaak is nauwelijks te veranderen want ik behoor tot een minderheid die niet gewaardeerd en daardoor genegeerd wordt. Als ik dat als oorzaak te lang voor mijn ogen heb, draai ik door. Maar soms, soms is het goed om even weer te weten waar de echte oorzaak ligt. Even de zaken scherp zetten om te zien of er nu een begin van een oplossing te vinden valt. Ik geloof in ‘t Peerhoes als begin voor velen. De frustratie zal bij mij blijven maar ook de piano. Wij kunnen opeens weer door één deur want we hebben elkaar nodig. Hij heeft een mooie, droge plek en wordt onderhouden en heel soms bespeelt door bezoekers en ik… ik speel de boogie-woogie wel in mijn hoofd en ben gelukkig.

reacties

Erkenning en herkenning

Volgens mij is het een vrij simpel proces, wat desalniettemin frustrerend kan zijn, zeker als je niet een hokjesgeest hebt.

Erkenning is volgens mij een basisbehoefte van ieder mens, of je nu hoogebegaafd bent of niet. Erkenning gaat vaak gepaard met herkenning, kijk maar naar deze site. Het herkennen van elkaar, het jezelf herkennen in elkaar, geeft een gevoel van erkenning, ik mag er zijn, ik ben niet alleen, er zijn er meer zoals ik! Daarmee vormt zicht een groep waarbij je prettig en veilig voelt, het steunt je eigenwaarde. Het kan je een stuk zekerheid geven, waar je je misschien altijd onzeker hebt gevoeld door het feit dat je afwijkt. Iedere groep heeft zo zijn eigen kenmerken, code’s en cultuur. Iedere groep heeft daardoor echter ook direct een afscheiding naar degenen die buiten die groep vallen, degenen waarbij je je niet (h)erkend voelt. De vraag is; als je hen niet herkent in jezelf, erken je hen dan wel of doen we uiteindelijk allemaal hetzelfde, afstoten en bekritiseren?
Veel mensen gaan zo op in de veiligheid die een groep biedt, dat iedereen die daarvan afwijkt eigenlijk gezien wordt als bedreigend, lastig en frustrerend. Afwijkende mensen roepen vaak gevoelens op van onzekerheid en de wortel daarvan is angst. Veel mensen hebben angst voor verandering. Iemand met andere gedachtes en gewoontes of een ander uiterlijk accepteren, gaat samen met het ter discussie moeten stellen van het als waarheid veronderstelde binnen de eigen groep. Het gaat samen met het ter discussie moeten stellen van je eigen waarheden en dat is voor velen doodeng, want daarmee komt de (h)erkenning binnen de eigen groep op losse schroeven te staan.

Ik denk dat in dit kader de behoefte aan (h)erkenning een frustratie wordt op het moment dat je daarbij tegen een grens opbotst van een andere groep mensen die vanuit eenzelfde behoefte aan (h)erkenning die grens hebben bepaald. Volgens mij kun je alleen de grens over als je bij de ander de angst weet weg te nemen en ik denk dat erkenning van de ander daarbij een eerste stap kan zijn.

Sjonge, ik kan het best aardig op een rijtje krijgen in mijn hoofd, nu nog uitvoeren. Wat vind jij Willem, zullen we met z’n allen niet om die piano heenlopen, maar er gewoon achter kruipen en beginnen? Frustratie kan immers een reden zijn tot harder werken en tot vorderingen. Soms moeten we les nemen, het is niet erg als niet alles vanzelf gaat en geen schande om niet overal goed in te zijn.

W’tje