Categorie: Vraag en antwoord

Met enige regelmaat krijg ik vragen van studenten. Het leek me goed om eentje hier anoniem te publiceren.

Beste Meneer Wind,

Ik ben momenteel bezig met mijn minor, educational needs, waar ik me aan het specialiseren ben op hoogbegaafdheid. Ik vroeg mij af of het mogelijk zou zijn om u een aantal vragen te stellen om mij zo verder te kunnen ontwikkelen over dit onderwerp.

Het gaat om de volgende vragen:

• Wat is de rol van de omgeving bij hoogbegaafde kinderen?
• en verschillen ze hierin tegenover andere kinderen van dezelfde leeftijd?
• Wat zijn de grootste risico’s voor hoogbegaafde kinderen in het basisonderwijs?
• Hoe is het in de klas te herkennen?
• Op welke gebieden hebben ze de meeste steun nodig?

Lees verder “Vragen van een student”

Beste heer Wind,
Wat fijn dat ik u een vraag mag stellen over HB. We weten momenteel niet of onze zoon hoogbegaafd is.
Ik stel deze mail op omdat ik opzoek wil naar het antwoord hierop. Maar waar moet je beginnen. Reguliere media brengen me niet veel verder en omdat ik vast loop, ben ik benieuwd naar uw visie.

A is een jongen van 12. Toen hij 4 was zei ik altijd dat hij mijn slimste kind was. Hij wilde altijd alles weten, had een hoog verbaal niveau en ik vergeleek hem regelmatig met lenard van de big bang theorie samen met zijn vriend die ik sheldon noemde. ( het was echt zo een duo.)
Hij had het over dingen als: Brood staat niet, maar ligt als hem werd gewezen op het brood dat voor hem klaar stond op tafel. Zag op zijn 2e zijn eigen schaduw en was als de dood ervoor. ( ik weet nog dat het consultatiebureau zei dat dit wel heel vroeg was en dat dit de reden was voor zijn angst.) Hij had volwassen gesprekken, een grote interesse in vooral nieuwe dingen. Op school ging het goed, tot groep 3. Hier liet hij voor met name rekenen rare dingen zien. Hij had op zijn rapport een voldoende en op de Cito een 1+ score. Dan mocht hij een tijd 1+ rekenen, maar kreeg zijn werk niet af en werd dan steevast weer terug gezet naar een lager niveau. Deed dan weer een Cito van 1+ en mocht met een voldoende op zijn rapport weer terug naar 3 ster rekenen. Dit zette steeds verder door tot het moment dat hij ook op Cito slechter ging scoren voor rekenen.
Eind groep 6 is door mij uiteindelijk een onderzoek gestart naar wat het kon zijn met dit kind. Er kwam een ADD diagnose uit. Hij kreeg medicijnen en leek daar baat bij te hebben. echter zijn werkhouding veranderde niet. Zijn concentratie ging iets vooruit.

In groep 7 kregen we een voorlopig advies voor VMBO tl. In de lijst van prognoses was zijn afglijden mooi te zien. Groep 3-4 VWO prognose. Groep 5-6 HAVO prognose. Groep 7 VMBO tl prognose en nu wordt er gesproken Lees verder “Het rekenen wordt steeds slechter”

Een vraag die ik vaak krijg. Hier komt het antwoord.

Uit allerlei onderzoek en rondvraag komt steeds weer naar voren dat 1/3 van de hoogbegaafden (erg) veel hulp nodig heeft om te overleven. 1/3 heeft (veel) hulp nodig om te functioneren in de maatschappij en 1/3 komt goed uit de verf en heeft nauwelijks (extra) hulp nodig.

Gebaseerd op die verhouding is het aannemelijk dat 2/3 van een groep hoogbegaafden extra (veel) hulp nodig heeft. In het onderwijs kan deze hulp gegeven worden met voltijds hoogbegaafden onderwijs. Op die manier kan een veel grotere groep hoogbegaafden blij zijn met zichzelf en in het volwassen leven goed functioneren in, en bijdragen aan de maatschappij.

Vertaal ik dit naar de onderwijsbehoefte van hoogbegaafde leerlingen, dan moet er plaats zijn voor 1,4%(2/3 van 2%) van het aantal leerlingen in een land, stad of streek. Lees verder “Hoeveel hoogbegaafde leerlingen hebben voltijds hoogbegaafden onderwijs nodig?”

Lieve Lotje,
onze dochter was tot haar 4e jaar een erg vrolijk kind. Op de kleuterschool ging het echter mis: altijd huilen na school en in de loop der jaren huilde ze iedere avond in bed. Omdat wij geen idee hadden waar dit vandaag kwam, hebben we een psycholoog geraadpleegd en is ze op 8-jarige leeftijd getest (Wisc).
Zij bleek hoogbegaafd te zijn, met een IQ van 145, verbaal/performaal in balans.
Nu was het onderwijs in die tijd nog niet capabel om hiermee om te gaan, is ze gewisseld van basisschool.
Op de nieuwe school is ze versneld door de stof begeleid.

Ze is daarna echter nooit meer het vrolijke kind geworden wat ze ooit was. De eerste jaren op school hebben een erg grote impact gehad op haar zelfvertrouwen. Ze heeft daar nu nog last van heeft. Inmiddels is ze 22. Hoogbegaafdheid heb je  ‚levenslang’. Toch zei een huisgenootje van haar (studeert psychologie notabene) dat haar IQ nu wel eens veel lager zou kunnen zijn. Dit geeft haar wederom reden om te twijfelen aan zichzelf en haar IQ.

Ik ben van mening dat haar IQ niet lager kan zijn  (omdat levenslang nou eenmaal levenslang is) maar dat slechts het vermogen om haar intelligentie aan te spreken verstoord is geraakt door o.a het negatieve zelfbeeld, negatieve faalangst en een verstoorde motivatie. Graag zou ik haar uitleggen dat haar huisgenootje het verkeerd ziet.
Daarnaast zou ik graag weten hoe we haar weer vlot kunnen trekken om zo weer te groeien, te komen tot het aangaan van uitdagingen, en haar doelen ook te laten behalen?
Hartelijke groeten,
SL

Lieve SL,

Je vraag roept veel herinneringen op. We willen altijd zo graag het beste voor onze kinderen en als het dan wat tegenzit, willen we het alsnog proberen te redden. Maar ik denk dat het tijd is om een stapje terug te zetten. Ze is nu 22 jaar en volwassen, al zul je dat als ouder zelden zo zien. Het blijft je kind..

Intelligentie, gemeten via een IQ-test geeft een resultaat welke niet tot nauwelijks verandert in een mensenleven. Enkel een ziekte als dementie beïnvloed dit sterk. Je dochter heeft daarmee en altijd een minimaal IQ van 145.

Mijn advies zou zijn om wat meer afstand te nemen zodat zij haar leven zelf kan organiseren. Ze weet ongetwijfeld dat ze uitzonderlijk intelligent is maar zij ziet daar geen opbrengst van in haar omgeving. En dat maakt haar aan het twijfelen of ze ziet het nut er niet van in om het te weten, te erkennen. Ga met haar om als een hoogbegaafde die het soms lastig kan hebben in deze wereld. Ze is anders dan de anderen en dat maakt het soms wat moeilijk. Geef haar wat ruimte om zelf met oplossingen te komen. Ook als die oplossingen niet direct passen bij jou.

Daarnaast is het zo dat intelligentie erfelijk is en daarmee ook hoogbegaafdheid. Misschien kun je met haar praten over hoe jij het doet, wat jouw oplossingen waren of zijn. Misschien kun je samen eens naar een bijeenkomst gaan van bv Mensa of een HB-Café om zodoende in contact te komen met mensen die ook net zo anders zijn als zij.

Wat ze vooral nodig heeft is je onvoorwaardelijke steun en liefde. Steun haar in haar (kleine) acties, bekijk dat altijd positief en liefdevol en geef haar de ruimte om te groeien naar wat ze gaat worden. Een mooie vrouw die, ook dankzij haar ouders, zal groeien naar haar plek in deze wereld. En dat hoeft niet de plek te zijn die jij gekozen zou hebben, het is haar eigen, speciale plek.

Het is lastig om los te laten. Zeker als ouder wil je meer en meer maar op een bepaalde leeftijd is loslaten de beste keuze voor elke ouder. Een moeilijke keuze maar ook dat hoort bij het grootbrengen van je kind.

Ik wens je veel plezier met je dochter, veel ruimte om beiden te zijn wie je bent en dan komt het beste wel boven, ook bij haar.

Lieve groet, Lotje.

Beste,

Een nichtje van mij blijkt hoogbegaafd te zijn, en naar aanleiding hiervan ging ik op het net eens op zoek naar informatie over HB. Hoe meer artikelen, gespecialiseerde sites en dergelijke ik las, hoe meer ik bij mezelf ook de vraag begon te stellen: ben ik misschien ook HB?
(of gewoon raar? een patiënt van me beschreef me ooit als volgt : you’re a nice girl, bur a bit strange’ en dat is me altijd bijgebleven, want bottomline: had hij wel gelijk).
Even een korte schets:(ter info, ik ben Belgisch)
Ik ben 34 jaar, heb een vrij gewone kindertijd en schoolloopbaan gehad. Heel hoge cijfers in het lager onderwijs, gemiddelde cijfers in het secundaire onderwijs ( 3jaar latijn wiskunde, 3 jaar moderne talen, wetenschappen). Op sociaal vlak was ik een beetje een buitenstaander, snel volwassen blijkbaar, want ik zat liever mee te luisteren met de ‘grote mensen’ ipv te spelen met leeftijdsgenootjes. Hobby’s verveelden mij al snel, hoewel ik er meestal wel heel goed in was, zelfs zonder scholing (ik kon bv heel goed tekenen). De enige hobby die tot nu toe stand houdt is lezen, tot 1 boek per week als ik ga werken, tot een 5 tal per week als ik echt luilekker op reis ben. Ik lees van mijn 5 jaar, en van mijn 10 zeurde ik mijn moeder de oren van het hoofd om in de volwassenen bib binnen te mogen. Ik leerde mezelf Engels via tv en sprak en las het vrij goed op mijn 11de. Als ik lees, dan ‘scan’ ik een pagina en ‘leef die door’ (ik kan het echt niet anders omschrijven).
Ik heb ook een heel goed geheugen, ik onthoud feitjes, dingen die ik las, situaties, data,…en mijn vroegste jeugdherinnering dateert van mijn 18 maand ongeveer.
Ik leg heel snel verbanden, en heb mensen heel snel door. Ken je house MD? Mijn man noemt me soms zijn kleine nostradamus of dr house.
Hij vindt het bovendien zo hatelijk dat ik halverwege een serie of film al het plot zit te verklappen!
Ik ‘voel’ taal , ik heb de gangbare talen dan ook nooit echt moeten leren en ook al spreken mensen een taal die ik niet ken, ik weet vrij snel waar ze het over hebben.
Ik leer heel gemakkelijk dingen (ik leerde mijzelf ooit SPSS aan, en nu ben ik aan het naaien geslagen, met mooie resultaten, al zeg ik het zelf)
Ik kan ook heel erg rationeel zijn, soms om bang van te worden, maar daar tegenover word ik woest van onrechtvaardigheid en heb ik een hekel oneerlijkheid (maar ja, wie niet?)

In het dagelijks leven ben ik verpleegkundige (ik heb mijn diploma verpleging en behaalde ook mijn universitaire graad in de medisch sociale wetenschappen),
Ik woon samen met mijn man sinds ik 18 ben,studeerde op mijn beide studies af met grote onderscheiding, ondertussen werkte ik en hebben mijn man en ik een nieuwbouwwoning gezet) ik werk nu op een oncologische dienst en de opvang en verzorging van oncologische patiënten blijkt echt mijn ding te zijn. Ik heb wel een 10 tal jaar gezocht naar het werk dat mij ligt, en ik ben niet echt een groepsmens, hoewel ik vaak naar voor word geschoven als aanspreekpunt (ik heb een grote mond en verkondig graag mijn mening). Ik ben een aantal jaar hoofdverpleegkundige geweest, maar het feit dat ik een absolute hekel heb aan regeltjes die in mijn ogen compleet nutteloos zijn (en die dan ook aan mijn laars lap) maakte mij geen ideale leider.
Ik heb geleerd mijn mening te nuanceren, want niet altijd wordt ze rauw geapprecieerd. Ik heb me leren aanpassen naar de modale vorm van reactie. Ik moet er wel op letten niet ongeduldig te worden.
Ik kan zo nog een pagina of 4 verder gaan denk ik, maar ik voel me nu al een show off.
Ik vroeg me alleen af: herkent u hier iets van? Aan testjes heb ik een broertje dood, en de online mensa test bezorgt me de kriebel als ik hem open. Wiskunde is nooit echt mijn ding geweest, ik heb een achtergrond nodig, een ‘verhaal’, een betekenis ( ik vertond de krebs cyclus pas echt toen hij door een prof ook werkelijk werd gelinkt aan de werking van ons lichaam, toen viel alles in elkaar), dus aan cijfers op een rij heb ik niks, ik ben er blind voor (ik moet getallen in mijn hoofd altijd eerst herhalen bij mezelf voor ik ze opschrijf want puur automatisch zou ik schrijven ‘4576’ bij het horen van het cijfer ‘4567’)
Dus mijn vraag is (om een lang verhaal samen te vatten) : bestaat er een soort HB voor taal en geheugen alleen?

sorry voor mijn ellenlange epistel en alvast bedankt om na te denken over mijn vraag
vriendelijke groeten
Kathleen

Hallo,
Om maar meteen de koe bij de horens te vatten: Ik heb na veel ploeteren vanwege psychische klachten, mijn Master in de geneeskunde ghaald. Ik heb helaas mijn artsendiploma niet kunnen afronden. Ik weet dat ik een prima arts zou zijn, maar het is nou eenmaal niet zo.
Ik heb mijn psychische klachten overwonnen met veel doorzettingsvermogen.
Nu studeer ik psychologie omdat ik psychotherapeut wil worden. Ik weet dat ik daar goed in ben. Ik vind het raar om het zo te zeggen maar het is een instinct, talent. Ik wil heel graag aan anderen de trucs om het makkelijker te hebben in het leven en je beter te voelen doorgeven.
Mijn probleem is het vinden van een baan, ik wil 20-24 uur werken maar heb al ervaren dat als er niet veel uitdaging is ik verveeld raak en dat geeft mij stress. Ik heb tijdens de coschappen een diepe burn-out opgelopen van 3 jaar en dat wil ik niet nog eens meemaken. Het is alleen erg moeilijk om zonder artsendiploma werk op niveau te vinden. Met werk op niveau bedoel ik universitair niveau want ik vrees dat HBO niveau mij ook gaat vervelen.
Wat zijn jullie ervaringen met werk en uitdaging, op intellectueel niveau maar ook anders, bijvoorbeeld door steeds nieuwe dingen en vaardigheden te leren.
Dit is vast iets heel persoonlijks en individueels, maar ik heb behoefte het te delen. Als ik aan mensen in mijn omgeving vertel dat ik niet in een winkel wil staan of een secretaresse baantje wil doen, zegt men dat ik de lat te hoog leg of te snel dingen afwijs, maar ik weet van mezelf dat ik dan niet gelukkig word. Het zou eventueel nog tijdelijk kunnen, maar a la.
Groeten en ik hoop op reactie, Marieke