Een simpele vraag eigenlijk maar het heeft wel wat voeten in de aarde. Het is soms moeilijk om een andere hoogbegaafde te helpen als veel mensen kritiek op hem of haar hebben. Of hem of haar zien als te wild en apart. Toch zullen we als hoogbegaafde, andere hoogbegaafden moeten helpen om iets te kunnen doen voor weer andere hoogbegaafden en daarmee ook onszelf en onze (klein)kinderen helpen.
Al heel lang heb ik, veelal onuitgesproken, een aantal punten waardoor je andere hoogbegaafden kunt helpen. Nu is het tijd om dat te beschrijven.
Als je andere hoogbegaafden wilt helpen, dan zijn dit de punten waar je iets mee kunt.
1) Wees open over je eigen hoogbegaafdheid. Dat hoef je niet van de daken te Lees “Wat kan ik doen om andere hoogbegaafden te helpen?” verder
Er zijn twee manieren om om te gaan met de term ‘hoogbegaafd’. Je kunt deze term zelf invullen met betekenis en vervolgens rondkijken wie daaraan voldoet. Dat doen wetenschappers vaak. Zij ontleden het woord en komen tot conclusies. En ze vergeten even waar het woord vandaan komt. Dat komt wel goed uit want als wetenschapper kun je niets proclameren als je de eerste zin accepteert. Dat is te simpel en je krijgt er geen aandacht mee. Gelukkig voor wetenschappers is er weinig weerwerk tegen het eigen bedenken want die insteek is gebruikelijk voor vele diagnose-ideeën. Zoals autisme of ADHD waarbij de bedenker bepaalt waaraan de autist of ADHD-er moet voldoen. Maar dat werkt niet zo bij hoogbegaafdheid. Dat is al een specifieke groep met een eigen bepaling: de top 2% scoorders op een IQ-test.
Als leerling, van elke leeftijd, kun je zelfstandig leren als er voldaan wordt aan drie voorwaarden. Of het nu gaat om een taal leren of wiskunde, geschiedenis of psychologie, als deze drie voorwaarden constant aanwezig zijn, kan iedereen op zijn of haar niveau het onderwerp leren.
Met enige regelmaat kom ik ‘de leerkuil’ tegen. Het idee daarachter is denk ik, dat het niet erg is als je iets niet direct snapt en/of kunt toepassen. De moraal is dat je iets pas geleerd hebt als je er eerst helemaal niets meer van gesnapt hebt. Vanaf dat punt sta je namelijk pas open voor het echte leren en als je dan doorzet, kom je bij het succes van het begrijpen.
Als hoogbegaafde en bij weinig activiteit om me heen, merk ik dat mijn communicatie graag zo precies mogelijk uitvoer. Met veel bijzinnen, bijvoeglijke naamwoorden en gebruik van woorden die dan meer de perfectie benaderen die ik graag heb in mijn communicatie. Indachtig natuurlijk het kinderspel van de kring waarin een boodschap rond gefluisterd wordt, weet ik dat communicatie slijt in al de stappen die het moet doen om bij de ander in het hoofd te geraken. De eerste en tweede stap heb ik onder controle, mijn verwoording van mijn gedachten en beelden en hoe ik die in samenspraak met mijn lichaam, (80% is lichaamstaal) ten gehore breng. Hier vergeet ik even de context van omstandigheden, de situatie en mijn gehoor(welke gemoedstoestand en bv. kennisniveau hebben die?) waar ik natuurlijk ook enige controle over heb. Neem ik dit allemaal mee dan is de boodschap, zoals ik vaak merk, alleen nog duidelijk voor wie me kent en voor wie de snelheid heeft om de nuances daar te plaatsen waar ik ze bedoel. Of in ieder geval de nuances zien als wat ze zijn.