Ongelukkig jarig heette het vroeger, als je kort na 1 oktober jarig was. Toen ik vijf jaar oud was, wist ik het zeker, ik was dom want ik was afgewezen voor de nulde klas. Ik mocht niet met behulp van dat klasje de eerste klas overslaan.
Ik had gefaald, en dat heb ik nog vaak gedaan daarna. Drie jaar gymnasium in Den Haag, daarna drie jaar atheneum in Brussel. De Europese School daar was een uitdaging maar bijzonder goed presteerde ik niet. Ik was een lui kind, dat was algemeen bekend. Aan de TU Delft deed ik vervolgens een jaar lang helemaal niets. In de drie jaar verpleging voelde ik mij tenminste niet schuldig want ik verdiende mijn eigen geld. Opleiding echter niet afgemaakt.
Het eerste jaar van de Heao haalde ik wel maar ik verveelde me zo dat ik weer ging werken en een jaar later verhuizen om te kunnen samenwonen. De avond-Heao in die andere stad, in combinatie met werken overdag, maakte dat ik mijn partner vrijwel niet zag dus de Heao liet ik weer vallen.
Weer een verhuizing een paar jaar later vanwege werk toenmalige echtgenoot. Ik had al mijn leuke banen al opgezegd voordat ik merkte dat ik in die regio helemaal geen baan kon vinden. Ik had geen papiertje, was al aan de oude kant, had te vaak te veel en te korte ervaringen en bovendien werd ik een maand na de verhuizing al zwanger.
Jarenlang voor de kinderen gezorgd en vrijwilligerswerk gedaan. Toen weer een verhuizing waar ik doodongelukkig van werd. Het huis beviel niet, de buurt niet, ik begon nogal veel alcohol te drinken.
Ik had al van mijn 19e last van korte depressies en soms heftige angstaanvallen. Soms jaren lang niet en soms kwamen ze na een maand alweer terug. In mijn nieuwe woonplaats kreeg ik er al snel zo’n last van dat ik nauwelijks meer kon praten. Ik ben naar de RIAGG vervoerd door ex-echtgenoot en daar hebben ze mij na een uur praten door ex-echtgenoot (ik zei niets, was alleen maar bang) de diagnose a-specifieke bipolariteit gegeven.
Aangezien ze me niet manisch vonden, was ik niet manisch-depressief maar zou ik wel bipolair zijn. Medicijnen, af en toe bloed controleren, dat was vervolgens eigenlijk alles wat er gebeurde, ik werd daarvoor weer terugverwezen naar de huisarts.
Dankzij de AA ben ik een jaar later van de alcohol afgekomen, waardoor ik mij al veel beter voelde. Ik vond toen ook weer werk, part time. Een jaar of zes geleden werd toevallig (bij een pre-operatieve controle) ontdekt dat mijn schildklier niet werkte. Zonder schildklierfunctie wordt vrijwel ieder mens depressief. De Thyrax hielp mij erg goed tegen de depressies.
Weer ruim een jaar later maakte ik mij ongerust over de vergeetachtigheid van ex-echtgenoot. Zijn vader had toen al ernstige Alzheimer. We besloten samen dat we ons allebei zouden laten testen om te kijken hoe ons geheugen zich ontwikkelde.
Om die test gratis te krijgen verzon ik bij de Riagg de smoes dat ik wilde weten of mijn hersenen waren aangetast door alcohol. Ik kreeg een tweedaagse IQ test van ze. De eerste keer scoorde ik 135 en de tweede keer 140. Ex-echtgenoot zei vervolgens dat er geen afspraak was en dat hij zich niet zou laten testen.
Toen mijn moeder de testuitslag hoorde heeft ze mij verteld dat ik indertijd niet een klas mocht overslaan omdat de nulde klas te duur was. Ik had dus zelf niet gefaald maar dat beetje geld had ze niet voor mij over gehad. We woonden toen in een kast van een huis, dat van top tot teen gerenoveerd was, er was een gigantische erfenis van de ouders van mijn vader en een kind een jaar korter in huis levert onnoemelijk meer geld op maar nee, er was te weinig geld in die tijd.
Mijn huwelijk liep langzaam aan op de klippen sinds de test. Ook van overige familie was er slechts weerzin tegen de testuitslag want “Einstein was een zeer onaangenaam mens.” Ik praatte er niet meer over, schaamde me er bijna voor en verdiepte mij er niet in.
Bijna drie jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan. Het voelde als een enorme bevrijding. Anderhalf jaar geleden heb ik de Riagg gevraagd mijn diagnose bipolariteit te schrappen maar meer dan vage beloftes hebben ze niet gegeven.
Drie maanden geleden werd mijn vader ziek, hij werd een aantal keren opgenomen en heeft ongeveer 11 weken in ziekenhuizen gelegen. Aangezien ik de enige in de familie ben met verpleegkundige en medische kennis heb ik zo veel mogelijk gedaan. Ik woon echter op grote afstand dus soms was ik aangewezen op de telefoon. Ik kreeg geen informatie. Mijn moeder en jongste zusje hadden aan alle artsen en verplegend personeel en misschien zelfs aan de telefoniste verteld dat ik manisch depressief zou zijn en “met rust” gelaten moest worden en dat mij niets verteld mocht worden.
Waarschijnlijk is een dergelijk verhaal ook aan mijn zieke vader verteld. Met Anna zou het slecht gaan, ze zou weer manisch zijn, ze zou haar pillen niet slikken, ze kon beter niet autorijden etcetera. Aan mijn therapeut hebben ze zelfs een brief geschreven dat ik opgenomen moest worden.
De therapeute zei mij begin december wederom toe dat er een second opinion zou komen over de diagnose.
Op 8 december heb ik dit in een mail geschreven aan mijn vader. En bovendien dat het erg goed met mij ging, met mijn huis en verbouwing en met veel meer dingen. Mijn moeder en jongste zusje hebben de mail niet willen uitprinten. De twee andere zusjes waarschijnlijk ook niet.
Misschien heeft het ziekenhuis de mail uitgeprint en misschien voorgelezen of laten lezen. Ik weet het niet. Ik weet zelfs niet waar hij aan is overleden op 9 december.
1 januari 2010, ik ben 48 jaar. Ik ga eindelijk iets doen met mijn hoogbegaafdheid.
Voor mijn vader en voor mezelf.
Anna