Hoe kijkt u tegen hoogbegaafdheid en emoties aan? Bij hulpverleners wordt dit vaak gesplitst: denken en voelen. In de literatuur over hb lees ik dat bij hb-ers vaak gevoel en verstand andere dingen zeggen (bijv. Weten dat je gelijk hebt maar je erg onzeker voelen). Herkenbaar. Ook wordt gezegd dat denken is overgestimuleerd is bij hb-ers en ze een sterke voorkeur voor rationaliseren hebben. Zelf denk ik dat dit niet gesplitst kan worden: denken en voelen/emotie is bij mij verweven en wat er in mijn hoofd gebeurt en lijkt drie dimensionaal. Gevoel beïnvloedt denken en andersom. Daarnaast gebeurt er op allerlei lagen tegelijkertijd vanalles. Als je hier de theorie van Dabrowsky naast zet dan lijkt het voor mij juist dat hb-ers zeer gevoelige, emotionele mensen zijn. Maar er altijd weer over gaan nadenken/reflecteren omdat ze tegelijkertijd allerlei verbanden zien. Dus: erg intens zowel in voelen als denken. Ik zou graag meer artikelen/boeken willen lezen over dit thema. Als u tips heeft hoor ik het graag Met vriendelijke groet!
Antwoord:
Ik ben het wel eens met uw beantwoording van de vraag. Veel tegelijkertijd, veel (te veel) denken en voelen en daardoor soms sprakeloos zijn want wat krijg je nog uit je mond van dit alles? Zelf vind ik het idee van een autonoom gevoel wel mooi. Dat doet van alles in je hoofd en met je ratio kun je die aansturen of dat toch tenminste proberen. Het gevoel blijft maar gewoon doorgaan, soms zonder reden of wens. Ik breng vaak het gevoel onder woorden in mijn hoofd waardoor er een remmende werking ontstaat. Het gevoel moet even wachten tot de woorden er zijn.
Maar er is wel een probleem met praten er over als er eerst niet goed gedefinieerd wordt wat je bedoelt. Wat is wat? Daarbij is het vooral voor hoogbegaafden van belang dat dit heel precies gebeurt want het te bestuderen deel van je lichaam is uitermate sterk aanwezig en moet ook nog eens denken over zichzelf. Ik denk ook dat dit onderwerp heel erg interessant kan zijn voor veel hoogbegaafden maar het moet passender zijn.
Het blijft voor mij vreemd dat over dit onderwerp weinig tot geen boeken zijn geschreven noch dat er veel discussie over is, dan tussen wat hoogbegaafden die dit net ontdekt hebben en zoekende zijn. En het valt me op dat de meesten het in de standaard opdelingen wil krijgen en dat uit de box denken hierin, een taboe lijkt. Alsof we er ons wat voor schamen of dat we door er (veel) over na te denken onszelf kwijt kunnen raken. Zoiets als dat je intelligentie de variaties niet meer aan kan en dan ook de vorige kijk op de zaken niet meer kan terug halen als basis voor je functioneren. Jezelf verliezen dus.
In mijn boekje geef ik mijn opdeling weer. Het ‘ik’, gevoel, ratio en lichaam, waarbij het ‘ik’ de baas is of kan zijn. De andere delen zijn autonoom en kunnen positief bijdragen zonder interventie van het ‘ik’, aan het functioneren van het geheel. Maar evengoed zijn ze tegendraads en lijken ze je graag de afgrond in te willen duwen. Het ‘ik’ is wel een baas die afhankelijk is van de rest. Een Nederlandse baas dus en geen Vlaamse baas.
Op uw vraag naar tips wil ik als volgt reageren. Probeer zelf een opdeling te maken die redelijk past bij uw denken en doen en schrijf dat uit in een artikel of boek. Ik zou dat zeker kunnen waarderen want ik mis beschrijvingen van ons ‘anders-zijn’. Dat kan niet in gewone termen want die dekken de lading niet. Ik plaats het graag op deze website!
Wat ik mis in het geheel van de vraag is de interactie met de omgeving, de directe en indirecte. Ik denk dat veel hoogbegaafden de omgeving al snel leidend laten zijn en dan kan het eigene in gedrang komen waardoor er klachten ontstaan, zowel fysiek als psychisch.