Mijn partner, 16 jaar getrouwd is hoogbintelligent. Zelf ben ik hoogbegaafd en ben druk bezig om het positieve eruit te halen. Maar toch denken en communiceren wij langs elkaar heen en dat brengt mij soms nog wel es terugvinden mijn jeugd dat ik niet begrepen werd en word. Waardoor ik de voor mijn gevoel de doodsteek krijg van mijn partner dat ik maar zielig ben. Emotioneel klap ik dan per direct dicht. Mijn vraag is of dit er allemaal bij hoort en hoe ga je om met zo'n opmerking?
Antwoord:
Grosso modo kan het verschil niet groter zijn dan bij hoogintelligente mensen en hoogbegaafden. De eerste groep snapt de wereld en de samenleving, zij zijn de samenleving en vloeien rustig mee met de veranderingen. Hoogbegaafde mensen bekijken de samenleving met herkenning maar nog meer met vragen. Het kan toch anders, toch? Zij snappen de samenleving ná de gebeurtenis maar kunnen het niet voorspellen. Hoogintelligente mensen snappen het voor de gebeurtenis al en kunnen wel voorspellen hoe de samenleving reageert.
Het hoort er dus wel bij. Wat er niet bij hoort is dat je dichtklapt. Dat betekent namelijk dat je niet communiceert en de ander vrij spel geeft om jouw mening en jouw gevoel te interpreteren. En eigenlijk is dat oneerlijk tegenover die ander dat je stil blijft. Die geef je de verantwoordelijkheid om ‘jou te zijn’.
Een oplossing kan zijn, het moet wel bij je passen, dat je in gedrag laat zien/ervaren dat je dichtklapt. Je kunt dat laten zien, dus communiceren, door ferm de handen tegen elkaar te slaan. Of je om te draaien en de ander (even) de rug toe te keren. Of je kunt even weglopen naar een ander vertrek. Op de logische vraag waarom je dat doet, kun je helder communiceren, de ander staat dan ook open voor een antwoord, dat je door die opmerking je niet begrepen voelt en dat dat zeer doet en doet denken aan ervaringen uit je jeugd. En dan stoppen en wachten tot de ander weer wat zegt. Zo kun je een eerlijk en open gesprek krijgen waarin die ander niet meer hoeft te raden wat er is.
Hoogbegaafde mensen mogen er zijn met hun anders-zijn! Zij leveren de vragen waarmee de hoogintelligenten de samenleving langzaam maar zeker beter kunnen maken. Zij zijn de kunstenaars die ogen kunnen openen, iets door een andere bril kunnen laten bekijken. Hoogbegaafden zijn de gevers van mooie passes naar de spits die de bal dan makkelijk tussen de palen weet te krijgen. Maar hiervoor moeten hoogbegaafden zich wel (leren) uiten. En/of in kunst en/of in woorden en/of in gedrag. En de hoogbegaafde ‘moet’ (gedwongen) tevreden zijn met een 10% goed resultaat. Veel passes mislukken. Maar blijf proberen want dan komt de prachtige pass ook eens langs.