Mijn dochter is behalve hoogbegaafd ook hoogsensitief en heeft op het moment veel last van angsten.Ik heb hiervoor hulp gezocht maar kan nergens terecht en word van kastje naar de muur gestuurd, huisarts zegt afleiding zoeken (daar is ze te slim voor), jutters zegt ze is niet ziek genoeg en jeugdteam GGZ heeft een wachtlijst van tien weken en dan is het nog maar afvragen wat die kunnen doen. Mijn dochter heeft op school wel eens mindfullness gehad, dat leek perfect te helpen, maar dat kan ze op school niet meer krijgen, er wordt geen pakket voor gefinancierd. Mindfullness voor een kind van 8 kan ik alleen maar vinden bij particuliere instellingen die niet samen werken met het ziekenfonds en kosten bijna 400euro voor 10sessies, ik leef van een uitkering en sta onder beschermingsbewind en de bewindvoerder zegt dat ik dat niet kan betalen...Ik loop hier vast..Tien weken lijkt een eeuwigheid omdat we bijna niet meer slapen vanwege paniekaanvallen en de angst om weer een paniekaanval te krijgen... Mijn vraag is of iemand een idee heeft wat ik kan doen om mijn dochter te helpen met haar angst om te gaan en de focus op haar ademhaling kwijt te raken. Alvast bedankt
Antwoord:
Jij en je dochter zitten in een lastige situatie. Geen hulp te vinden en problemen ondervinden, hoe om te gaan met jezelf. Vanaf een afstand kan ik niets zeggen over jullie persoonlijk maar ik kan wel wat vertellen over hoe ik er mee om ga. Ik ken paniek- of angstaanvallen persoonlijk. Ik zocht geen hulp daarvoor omdat ik wist dat ik me dan moest veranderen en dat wilde ik niet. Ik ben mezelf en dat is per definitie goed. Maar ik had wel degelijk last er van dus heb ik de logische oplossingen geprobeerd. Negeren wat het erger maakt, verbieden wat het nog erger maakt, bang zijn er voor omdat ik de controle verloor wat ook niet hielp. En toen las ik ergens dat hoogbegaafden vaak leven met grote ups en downs vanwege een rijk emotioneel leven. En dat klopte voor mij. Ik ken veel hoge ups waar ik erg van geniet, laat ik ook eens gaan genieten van het feit dat ik grote downs heb. En toen kwam het plezier vanwege de acceptatie van wie ik blijkbaar was.
Ik heb nog steeds paniekaanvallen en ik accepteer die tot de mate waarin ik het accepteer. Net als de ups die ik ook nog steeds ken. Ik kan tot zekere hoogte voorspellen wanneer ze komen, de ups en downs en ik onderga ze beide met evenveel plezier omdat de ene niet zonder de ander kan bestaan. En ik wil mijn ups niet kwijt als ook mijn eigenheid. Daarnaast weet ik uit ervaring dat de downs vooral opkomen als ik mij verveel. Als ik niets in de pen meer heb om te doen, dan is een ping uit de computer genoeg om het te triggeren. Ik reageer dan met: “leuk, ik leef nog”. En als ik minder hiervan wil, zorg ik voor wat actie. Dingen doen die mij een up zouden kunnen geven. En soms moet ik daarvoor erg ver gaan voor mijn gevoel.
Ik heb geen idee of dit antwoord jullie helpt. Als je er verder over wilt praten dan kun je me altijd mailen.