Anoniem
Nu zit ik hier in een totaal vreemde omgeving, ver weg van mijn familie. Ik wilde zo graag rechten studeren, net zo graag als ik een aquarium wilde, 2 woestijnratjes helemaal het einde vond en altijd al een kat wilde hebben. Nu zou je denken dat ik gelukkig ben, na alles te hebben wat ik zo vurig gewenst heb. Niets is minder waar! De woestijnratten worden al sinds week 2 verzorgt door mijn man, zo ook het aquarium. De kat die vraagt wel om aandacht, wat ik haar dan ook wel geef. Maar vraag me niet om de bak te verschonen, want dat is toch echt geen taak voor mij. Na enkele weken studie heb ik ook hier de brui aan gegeven en ben ik al weer op zoek naar een andere uitdaging. Steeds moeilijker wordt het om dit te vinden, niet omdat er zo weinig interessants is, integendeel! Omdat ik met de wetenschap leef dat ook de studie die er nu zo uitdagend uitziet, waarschijnlijk na een aantal maanden niet interessant meer is. En om nu mijn hele leven te hoppen haalt ook weinig uit. Dan weet je van alles een beetje, maar uiteindelijk weet je niets. Waarom kan ik dan met die gedachte in mijn hoofd niets afmaken? Je zou toch denken dat iemand bewust van haar valkuilen juist weet hoe deze het hoofd te bieden. In het echt valt dit vies tegen. Ik weet dat ik over voldoende intelligentie beschik en genoeg capaciteiten heb om een goede baan te ambiëren. Maar zonder papiertje gaat niemand mij aannemen. Dus werk ik maar tijdelijk in een callcenter, waar het bloed me onder de nagels wordt gehaald door de slechte organisatie, waarvan ik weet dat met een aantal aanpassingen veel verbetering in kan komen. “Ga daar dan iets mee doen”, proberen mijn vrienden en mijn ouders mij, tot grote ergernis, te vertellen. Tot grote ergernis, omdat ze onderhand ook niet meer weten wat ze mij moeten vertellen. Iedere week heb ik een ander idee, een andere uitdaging gevonden, die uiteraard ondersteund moet worden door de bijbehorende opleiding. Iedere week maak ik het oh zo een goed idee van de week ervoor teniet en heb ik weer een ander idee waar ik helemaal vol van ben en wat op dat moment het einde is. Zo vermoeiend voor de mensen om mij heen, vermoeiender nog voor mijzelf. Ik wil zo graag eens iets afmaken, zodat ik een papiertje heb en daarop verder kan borduren. Nu heb ik dus gekozen voor een vrij brede studie, in de hoop deze wel af te maken. En de hoop dat ik hier straks ook blijvend een uitdaging in ga vinden. Want als ik straks mijn opleiding af zou hebben, dan is ook het vinden van een interessante baan een lastig punt. In eerste instantie is alles leuk, uiteindelijk ben ik snel verveeld en opzoek naar iets anders. Of ik zal het moeten zoeken in de uitdagingen die ik ernaast kan doen. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een column. Iets wat ik al langere tijd wil doen, maar waar ik nooit aan toe gekomen ben. Zal dit dan de eerste zijn?
(reactie)
Van alles een beetje.
Van alles heel veel is te veel en kan ook niet een beetje.
Ook al ben je hoogbegaafd.
Het kan niet worden gebruikt als excuus voor desinteresse.
Gelijkend een angst voor tunnel visie, voorzien met het mooie
breedbandig spectrum waaraan je jezelf bevestigd durf je de diepte
niet in.
Een vrees dat je jezelf zult verliezen.
Zo de compositie van je werkelijkheid voorziet in zelfzekerheid maar
niet in continuiteit zit je vast als een pluisje op een klitteband.
En daaraan voorbij?
Laat je ja een JA! en je nee een NEE! zijn.
Hoofdzaken worden bijzaken met het karakter van continuïteit.
Breed en zwaar zo als je dragen kunt.
Daaraan voorbij wil je alleen rust, genieten, slapen en een hobby.
En nu is het bed tijd.
Weltrusten Tim
(reactie)
Erg herkenbaar, ik heb het afgelopen jaar een dagboek bijgehouden en daarin staan zeker 50 ideeën. De meeste slaan op mijn zoektocht naar een nieuwe uitdaging. Maar er staat van alles tussen. Ik heb jaren eerst als architect en daarna als stedenbouwkundige gewerkt, wel mijn studie afgemaakt, dus.
Maar nu toch weer uitgekeken op mijn vak, en op zoek naar iets nieuws. Sinds een paar maanden lid van Mensa. Misschien brengt dat mij op een nieuw spoor.
Tips heb ik dus niet. Misschien toch wel: dwing jezelf om af te maken waaraan je begint. Leuk of niet leuk, jammer dan. Afmaken en goed nadenken wat je daarna wilt doen. Sterkte!
Met vriendelijke groeten, Marilene
(reactie algemeen)
Vroeg of laat hebben we er allemaal mee te maken, met de gezondheidszorg. Dat het niet werkt, zoals het nu werkt, dat is bijna iedereen nu wel duidelijk.
En waarom niet? Zijn we in de specialisaties misschien te veel afgedwaald? Als ik naar de psychiatrie luister, dan lijkt me dat wel.
“Hoogbegaafdheid? Waarom zouden wij daar aandacht aan schenken, wij zijn er voor de ziektes, en daar hoort hoogbegaafdheid niet bij. Dus daar weten wij niets van. Als u wilt weten waarom gedrag door hoogbegaafdheid afwijkend is, dan moet u dat maar aan een psycholoog vragen.” Wij kunnen alleen maar het stempel “ziek” geven. En dat doen we dus. Dat is ongeveer wat je te horen krijgt, van de officiële instanties.
Anna
En weer kom ik tot de ontstellende conclusie dat ik dus blijkbaar niet de enige ben die in een steeds weer terugkomende cyclus terugvalt. Je verhaal is zeer herkenbaar; enerzijds werkt het uitputtend, maar tegelijkertijd vormt het je onuitputtelijke inspiratie- en energiebron. Het is een voortdurend zoeken naar balans tussen vreugde/energie putten uit je hang naar uitdaging en jezelf begrenzen en kaders geven en een hek neerzetten daar waar je eigenlijk zo graag wilt doorrennen.
Ik zit ook midden in deze zoektocht. Ben een klein jaar afgestudeerd als verpleegkundige, werkzaam in de psychiatrie. Er van uitgaand dat ik al mijn ideeën wel kwijt kon in de wereld waar ik werk. Niet dus. Ik denk zelfs dat mijn leven te kort zal duren om al de ideeën die ik heb erin te kunnen verwerken. Ik wil graag minstens 5 beroepen uitvoeren en daarnaast doemen er elke week nieuwe ideeën op, nieuwe uitdagingen en wil ik me liefst morgen nog inschrijven voor een nieuwe studie.
Inmiddels ben ik een traject ingestapt met een loopbaancoach die mensen coacht met hoogbegaafdheid. Er komen veel herkenbare factoren voorbij: beelddenken, HSP, topdown-leren, keuzes maken, veel interesses hebben, ondoorzichtige projecten uit de weg gaan, etc.
Het zou wellicht voor jou ook een dergelijk goed begin kunnen zijn van omgaan met je steeds weer zoeken naar uitdagingen. Uiteindelijk is het denk ik niet de vraag: wat ga ik kiezen uit dat wat ik leuk vindt? Je zult je leven lang dynamisch zijn hierin en je zult moeten dealen met het feit dat je nooit uitgekeken raakt op uitdagingen. Je kunt beter teruggaan naar de diepere kern hieruit. Een rode draad ontdekken in dat waarvoor je echt je bed uitkomt. En vervolgens een juist plan opzetten voor jezelf, zodat je het omkaderd en begrensd.
Het is leuk, zoveel vrijheid en uitdaging en inspiratie en eindeloos denken. Maar teveel vrijheid geeft stilstaand water in je leven. Zo’n paard wat steeds weer dezelfde dressuurrondjes mag lopen; je belandt steeds weer opnieuw in dezelfde cirkel. Je moet jezelf een halt toeroepen. De vraag is waar en hoe en wanneer en in hoeverre je dan nog jezelf kunt blijven. Geen idee.
Ik heb ontdekt dat ik er hulp bij nodig had, omdat mijn vrije geest steeds weer uitvliegt naar hoger gelegen bergtoppen en ik dan weer eens naar de ene berg vlieg en dan weer naar de andere. En ik besef dat ik er nog midden in zit, een strijd, verdriet, emotie, maar uiteindelijk zal je ook meer rust en geluk vinden. Hieronder een stukje van een website dat ik tegenkwam voor jongeren met hoogbegaafdheid:
“Hoogbegaafden kunnen vele wegen zien in datgene waarmee ze bezig zijn. Dit heeft zijn mooie kanten – je kunt echt heel veel van iets te weten komen – en tegelijk is het een nadeel – er is altijd iets wat je nog niet weet maar wel kunt weten.
Hoogbegaafde jongeren kunnen zich makkelijk verliezen in dit spel (want dat wordt het), zeker wanneer ze zich onzeker voelen en niet goed weten waar ‘het’ naar toe gaat. Ze halen alles erbij om opdrachten maar niet te hoeven afronden en begeven zich richting het traject faalangst.
Zaak is dat wat van de jongere verwacht wordt, duidelijk te kaderen en op te delen in hapklare brokken, stappen. Ook hoe de ene stap op de andere aansluit. Dit hoeft niet per se sequentieel, maar wel bij voorkeur beeldend en zodanig dat hij er houvast aan ontleent: het gaat om kaders en begin- en eindpunten. Het gaat om structuur.
Tevens is het zinnig dat de hoogbegaafde leert dat alles willen weten een utopie is en meestal ook niet gewenst, en dat in de eigen begrenzing in en focus op waarmee je bezig wilt zijn, de persoonlijke rust en zelfs het persoonlijk geluk liggen.
Oudere hoogbegaafden die hiermee worstelen, leer ik in feite hetzelfde. Ik breng dan wel meer perspectief aan.”
(http://www.hoogbegaafd-hiq.nl/hoogbegaafd/hb-valkuilen.html)
Heel veel succes!