Jet: Ben ik hoogbegaafd?

Mijn verhaal: ik ben eind 1941 geboren , als 3de kind in een gezin (van 4) waar de oorlog een behoorlijke impact had.

Mijn vader zat in het verzet en mijn moeder had in haar eigen jeugd in België al aardig wat traumatische oorlogservaringen opgedaan.

Waarschijnlijk heb ik als jong kind al geleerd om me zoveel mogelijk aan te passen. Ik was een emotioneel kind met een sterke binnenwereld en ik heb altijd het gevoel gehad anders te zijn en er, ondanks mijn enorme aanpassingspogingen, niet bij te horen. Op school ging het erg wisselend: van heel goed tot erg slecht: ik was zó onzeker en van overtuigd dat ik niet aan de verwachtingen voldeed. Dit werd bevestigd door mijn vader die letterlijk tegen me zei: “Niet iedereen kan even slim zijn, maar als jij goed voor andere mensen zorgt, zullen ze ook wel van je houden!”

In die tijd waren er veel problemen op de scholen van mijn zus en broers; mijn oudste broer werd getest en bleek hoogbegaafd te zijn terwijl ook de anderen niet vlot verder gingen!!!! Ik deed toelatingsexamen voor het lyceum en werd zonder problemen toegelaten. Maar na de eerste maanden, waarin ik alleen maar veel huilde en enorm dik werd, besloot mijn vader dat hij “dus”gelijk had en ik maar naar de huishoudschool moest gaan. De herinneringen aan die jaren zijn totaal verdwenen! Op die school werd wel het advies gegeven dat ik vooral verder moest gaan leren want dat ik veel meer mogelijkheden had, maar ik wilde en durfde niets meer. Ik zat een tijd thuis, heel ongelukkig en behoorlijk onmogelijk voor mijn ouders. Ik wist écht niet meer wie ik was en wat ik zou kunnen doen. Net 16, heb ik als een soort kinderjuf bijna een jaar bij een gezin in Amsterdam gewoond . Zíj gaven mij het gevoel gezien en gewaardeerd te worden! Daardoor kreeg ik langzamerhand wel meer zelfvertrouwen.

Als 17-jarige heb ik toch maar het “zorgadvies” van mijn vader opgevolgd en ben de verpleegster opleiding gaan volgen. Al voelde ik me in die leergroep ook weer “anders”, bleek ik het toch prima te doen. Maar ook nu weer wisselde het enorm af: van erg goed tot behoorlijk onzeker al vond ik het werk fantastisch. Ondanks die twijfels over mezelf ontmoette ik iemand die mij nodig zei te hebben! Tja, ging het daar niet om?? We trouwden en kregen we 2 geweldige en heel slimme kinderen. Ik startte met vrijwilligerswerk en bij een beroepskeuzetest rond mijn 30ste gebruikte een psycholoog het woord hoogbegaafdheid maar ik wees dat meteen van de hand. Toch begon ik met een MBO studie en vervolgde dat met de HBO maatschappelijk werk en vond het geweldig! Helaas strandde het huwelijk na 17 zeer moeizame jaren, door het niet te overbruggen verschil van inzicht en verwachting! En ja…de kinderen liepen op de middelbare school óók tegen grote problemen op: faalangst, vervreemding, zich niet verbonden voelen, terwijl er aan hun intelligentie niet werd getwijfeld; dus van de ene school naar de andere , waar natuurlijk de scheiding ook aan heeft bijgedragen. Ik werd na een zware burn-out op mijn 41 afgekeurd, maar er bleef, toen het weer beter ging en de kinderen op hun eigen pootjes stonden, genoeg te doen!

Ik verhuisde naar Amsterdam en werd buddy voor mensen met Aids. Het werd een heel bijzondere en uitdagende fase in mijn leven. Pas nadat de derde generatie, de zonen van mijn dochter,ook wéér in soortgelijke patronen terecht kwamen, werd me pas echt duidelijk waar het telkens vast liep: op de weg die veel hoogbegaafden afleggen, liggen allerlei obstakels zoals een andere manier van denken, leren en beleven, die voor henzelf en anderen (zoals school) zó moeilijk te duiden zijn. Wat heeft het voor mij lang geduurd, eer ik het op mezelf durfde te betrekken: ik was toch dom??? Nu ben ik 70 en durf ik, aangespoord door mijn geweldige HBkinderen, schoon- en kleinkinderen, mezelf met andere ogen te bekijken. Wat een metamorfose: van dom naar “slim” in 70 jaar!!! Een enorme uitdaging!

Jet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *