Vroeg in de morgen sta ik op; doe mijn masker op; kostuum aan om dan naar de voorstelling te gaan.
Daar heeft één man de leiding, voor de rest doet ieder zijn eigen ding. Alles ging goed, ik speelde zoals het moest. Maar bij een stuk ging het verkeerd ik vergat alles wat ik had geleerd. Ik gooide mijn masker af, scheurde mijn kostuum in stukken en gooide het over de leider heen.
Dit was het stuk over rechtvaardigheid waar ik had moeten meespelen, maar ik was mijn script kwijt. Eindelijk was het vuur der onrechten in mij gedoofd, maar de reacties waren niet zoals in mijn hoofd. En reacties waren er genoeg, de hele zaal zat vol en ik besefte wat ik maar was; een bijrol.
Tegenwoordig sta ik niet op het podium, maar zit ik in het publiek. Van het stuk onrechtvaardigheid wordt ik nog steeds ziek. Maar ik zeg er niets
van, bang dat degene naast mijn zich eraan stoort. Ik doe weer wat ik geleerd heb, hoe het hoort.
Ik ben bang! Bang voor de reacties van anderen. Want het is niet dat mijn mening die van hun zal veranderen.
Nu schrijf ik dit gedicht niet met een masker maar met een mooi gezicht.
Douwe