Wilma van Galen
Onlangs verscheen er een stuk op Trouw.nl een artikel met de kop: ‘Vaak is het beter om een kind niet te testen op hoogbegaafdheid’.
Asha ten Broeke, de schrijfster van het artikel stelt dat een label invloed heeft op een mens en dat deze invloed niet positief hoeft te zijn.
‘Het schept (positieve en negatieve) verwachtingen’.
Ik ben het hier gedeeltelijk mee eens. Een test is een meetinstrument en er zijn nogal wat factoren die dit instrument waardeloos maken maar even goed van groot nut.
Ik werk met volwassenen maar de vraagtekens omtrent het nut van testen speelt evengoed op latere leeftijd.
ROME
Er zijn verschillende wegen die naar Rome kunnen leiden.
Rome is in dit geval: ‘een leven leiden waarin het individu zichzelf ontwikkeld, aansluiting vindt en zich content voelt met wie hij is’.
Soms pakken we meteen de juiste route maar we nemen even vaak gigantische omwegen.
OMWEGEN
Vraagtekens die niet worden beantwoord door een adequate reactie:
Je ervaart dat je anders bent maar je hebt er zogenaamd geen last van. Je haalt weinig voldoening uit je werk, echt wezenlijk contact met een ander mens heb je niet en eigenlijk ken je jezelf in emotioneel opzicht ook niet bijster goed. Er knaagt wel iets maar je laat het liggen.
Je laat je testen; uit de test blijkt dat je hoogbegaafd bent en je reageert niet adequaat:
Je legt de focus op je hoogbegaafdheid en gaat opeens van alles van jezelf verwachten. Alles waar je tegenaan loopt komt door je hoogbegaafdheid en je legt de lat waar je aan moet voldoen, hoog.
Je laat je testen; uit de test blijkt niet dat je hoogbegaafd bent en je laat het geheel los:
Hoewel je duidelijk in positief en negatief opzicht kenmerken vertoont, laat je het idee dat jij hoogbegaafd bent los en je leeft zoals je gewend was. Het knaagdier in je binnenste laat je lekker doorknagen.
JUISTE ROUTES
Je laat je testen; uit de test blijkt dat je hoogbegaafd bent en je reageert adequaat:
Je neemt jezelf inclusief je hoogbegaafdheid onder de loep en alleen waar je tegen aan loopt, pak je aan. Je geeft je hoogbegaafdheid geen grotere plek dan noodzakelijk is.
Je laat je testen; uit de test blijkt niet dat je hoogbegaafd ben maar je laat het niet los:
Hoewel het niet uit de test blijkt, herken je jezelf in het profiel van een hoogbegaafde en je blijft op jezelf anticiperen alsof je wel hoogbegaafd bent. Niet iedere hoogbegaafde komt tenslotte door de test.
Er zijn geen vraagtekens en je gaat met jezelf op een adequate wijze om:
Je luistert goed naar jezelf en naar je eigen behoeften en geeft daar invulling aan.
ZIN
Onze maatschappelijke zorg is nogal ingericht op etiketten.
Met het etiket hoogbegaafdheid heb je als scholier kans op net dat stukje extra onderwijs; als volwassene heb je daardoor toegang tot Mensa en je omgeving (al dan niet hoogbegaafd) wil je nog wel eens serieuzer nemen wanneer je kunt aantonen dat je hoogbegaafd bent.
Persoonlijk vind ik dat alles nogal onzinnig maar aangezien deze feiten er zijn is het in dit opzicht, slim om je (kind) te laten testen.
Mits je daarbij wel goed voor ogen houdt dat je (een kind) veel meer bent (is) dan hoogbegaafd. Er is geen hoogbegaafde hetzelfde.
ONZIN
Als we in een wereld zouden leven waarin individualiteit boven de meetlat wordt gesteld zou zoiets als testen de grootst mogelijke onzin zijn. Je accepteert jezelf en als je ergens in vastloopt zoek je naar manieren om weer los te komen.
Je wordt geaccepteerd zoals je bent en als je ergens in vastloopt krijg je hulp die aansluit bij je hulpvraag.
CONCLUSIE
Als je gewoon lekker draait is het irrelevant om te weten dat je hoogbegaafd bent. Loop je tegen zaken aan, dan is het wel handig om kennis te krijgen van hoogbegaafdheid. Maar testen heeft mijn inziens. meer te maken met de behoefte aan een stuk bevestiging en de eisen & reacties van de buitenwereld.
Of het derhalve beter of slechter is om je al dan niet te laten testen en of het hebben van een etiket positief of negatief uitwerkt is geheel afhankelijk van het individu en zijn omgeving.