Maand: juni 2014

SLIMME MENSEN ZIJN ALTIJD VEEL MEER WAARD DAN DOMME MENSEN!

Doet dit bij jou ook zo veel pijn om te lezen? Kan je jezelf helemaal in deze titel vinden? Dit is helemaal hoe dat ik mij voel!
Je komt op 1 september op school aan… Je gaat je klas binnen en je voelt direct een rare spanning… Er is een groepje die praat over dingen waar je helemaal niks van begrijpt. Je gaat erbij staan, je probeert mee te volgen en zo nieuwe vrienden te maken… Na even is het duidelijk dat dit niet lukt. Je voelt je klein en dom… Je gaat daar weg en gaat bij andere mensen staan.
Het is al snel duidelijk dat je gewoon bij het verkeerde groepje was belandt. De mensen waar je nu bij staat zeggen je wie dat die anderen zijn. Het zijn de hoogbegaafde mensen waar je bij stond… De klasgenoten waar je nu bij staat vertellen je alles, ze zeggen dat de hoogbegaafde leerlingen een eigen groepje zijn, dat ze speciale behandelingen krijgen en zich zelfs belangrijker voelen dan de anderen. In het begin geloof je dit niet, je denkt dat ze allemaal overdrijven.
Na een paar dagen wordt het duidelijk… Ze overdreven niet. Integendeel! Hoe dat zij het zeiden was nog maar zacht uitgedrukt! Je kon nog niet eens normaal tegen die mensen praten of ze kijken je al aan alsof je maar onzin zegt. Je voelt je benadeeld, klein en dom. Al snel is het duidelijk dat de klas in twee groepen wordt gedeeld: de groep met de hoogbegaafde leerlingen en de andere groep… Zo een beetje de rest en de domme helft van de klas… Zo snel gebeurde het. De hoogbegaafde leerlingen voelen zich goed omdat ze nu speciale lessen en leerstof krijgen en zich niet meer vervelen. En de anderen voelen zich simpelweg DOM.
Zo wil je toch niet leven? Elke mens heeft een droom. Je wilt iets bereiken met je leven, je wilt een goede baan hebben of ergens herkend kunnen worden. Maar als je met dergelijke mensen in de klas zit is het bijna onmogelijk om in je dromen te geloven… Als je denkt over de baan die je graag hebt ben je direct bang dat je moet concurreren met een hoogbegaafde mens en daar heb je natuurlijk niks tegen te zeggen. Zo ook als je herkend wilt worden. Het maakt niet uit hoe. Sommigen willen misschien een bekende journalist worden, anderen zanger, en zo zijn er nog zoveel opties. Maar als je dan omgeven wordt door hoogbegaafde mensen valt het snel op dat je er geen kans tegen maakt… Slimme mensen zijn altijd veel meer waard dan domme mensen.
Mijn standpunt is dat je het recht niet hebt om je als hoogbegaafde persoon meer te voelen dan de rest. Ze voelen zich zo al dom genoeg, je moet het er niet extra bij gaan inwrijven.

Anoniem

Geschreven voor de schrijfwedstrijd 2014 van deze website. Anoniem is één van de winnaars! Hier is het juryrapport:

Via een knappe perspectiefwisseling neemt de auteur de lezer mee in de positie van de leerlingen die niet hoogbegaafd zijn en zich ondergesneeuwd voelen door de suprematie van de hoogbegaafde leerlingen. Het betoog geeft de ervaring van binnenuit weer en maakt het invoelbar dankzij de jijvorm. De conclusie is tevens een oproep vanuit de positie van de underdog aan de hoogbegaafde medeleerlingen die hoog aangeslagen maar niet als hoogstaand ervaren worden door de auteur.
Het betoog verwijst terug naar de titel, zonder deze te herhalen…..een misser, het is gebruikelijk de titel als titel te beschouwen en er niet naar te verwijzen alsof deze de eerste zin van het betoog is. Overigens had de eerste alinea geschrapt kunnen worden, de jij-vorm is krachtig genoeg om het hele betoog te dragen. De titel zegt de rest.

Jason en zijn hotdogkraam

“Only 2 things are infinite: the universe, and human stupidity, and I’m not quite sure about the first one.”
-A. Einstein

Einstein had gelijk. Het universum is oneindig, de menselijke domheid ook. Het jaar is 2143, en er is veel veranderd in de laatste 129 jaar…
Sinds 2015 kreeg hoogbegaafdheid steeds meer en meer aandacht, en tegen 2030 waren er overal speciale scholen, enkel voor deze selecte groep “slimmere” mensen. Dit systeem werkte goed, maar tegenwoordig is het voor “gewone” mensen al bijna onmogelijk om nog een fatsoenlijke baan te vinden. De wetenschap staat verder en groeit sneller dan ooit, maar dat kan ook gezegd worden van de kloof tussen arm en rijk, waar grappig genoeg nog steeds geen oplossing voor is gevonden. Ja, deze wereld is ideaal voor hoogbegaafden, maar ze is ook een bijna onmogelijke uitdaging voor die andere 80% van de wereldbevolking.
Jason was een “gewone” jongeman op een “gewone” school, en er stond hem dus een toekomst als rekkenvuller, bediende of conciërge te wachten. Heel erg vond hij dit niet, want dat was gewoon hoe het leven in elkaar zat. Op het einde van weer een saaie schooldag, op weg naar zijn huis in een van de toch wel betere wijken van de stad (iets waar hij aardig trots op was), besloot hij een omweg langs de markt te maken, waar hij iets zou kunnen eten. Aangekomen op de marktplaats besloot hij voor een hotdog te gaan, maar nog voor hij bij de kraam aankwam, bleef hij als versteend staan. Daar, aan ZIJN vaste hotdogkraam, stond het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Hij raapte al zijn moed bijeen, en sprak haar aan. Het meisje keek hem minachtend aan, en al Jason’s moed verdween meteen weer. “euhm… ik.. uhm.. jij… wil je?..” stotterde hij, toen werd hij helemaal rood. ”Weet jij misschien hoe ik terug bij het station kan komen?” vroeg het meisje uit de hoogte, “ik ben verdwaald…” voegde ze er met neergeslagen blik aan toe. Jason besloot haar de weg te wijzen, zodat hij haar onderweg beter kon leren kennen. Het was eigenlijk best wel leuk en interessant om met haar te praten. Haar naam was Emma. Ze vertelde dat ze een van de “slimmere” mensen was, en bijgevolg nog nooit in dit deel van de stad was gekomen. Jason luisterde met grote ogen naar haar verhalen, over de hi-tech spullen die ze thuis en op school had, waarvan hij niet eens wist dat ze bestonden. Zijn verbazing werd zelfs nog groter, toen ze in het station de VIP kamer binnen mocht. Ze had een speciaal pasje om de deur te openen, en het beste was dat hij mee naar binnen mocht om een kijkje te nemen! Binnen stond een rare soort capsule, en nadat Emma Jason een afscheidskus had gegeven, stapte ze erin en verdween voor zijn ogen!
Ze zouden elkaar nooit meer zien. Emma zou een succesvolle baan als bedrijfsleidster krijgen en rijk en gelukkig worden. Jason zou de hotdogkraam overnemen en zeer geliefd zijn in zijn buurt, maar zou ook arm en jong sterven.
Zo zie je maar: je zou de wereld ideaal voor hoogbegaafden kunnen maken, maar ze zou niet ideaal zijn voor iedereen.

Anoniem

Geschreven voor de schrijfwedstrijd 2014 van deze website. Seppe is één van de winnaars! Hier is het juryrapport:

Een originele insteek door te schrijven alsof er een sprong in de tijd gemaakt is. Het scenario van hoe het zou kunnen zijn als hoogbegaafden alle kansen krijgen die er te bedenken zijn. Een ogenschijnlijk ideale wereld die verre van ideaal blijkt te zijn. Met een eenvoudige slotzin wordt de conclusie die de lezer al lezende kon trekken expliciet verwoord, wat voor een essay een goed einde is.
Deze auteur is veelbelovend in schrijfstijl en wijze van in staat zijn een impliciete boodschap door te laten klinken.