Een rustige jeugd heb ik gehad, zou je kunnen zeggen. De basisschool door gedroomd en met een verrassende Cito toch naar de Havo/VWO brugklas. Daar heb ik slechts de herinnering aan dat ik mijn vinger er maar niet achter kreeg wat daar gebeurde. Niet dat ik veel moeite er voor deed, overigens. Zij waren bezig en ik ook maar het was niet dezelfde weg. Na de brugklas nog een keer geprobeerd te hebben mocht ik met de Kerst naar de Mavo. Mij maakte het allemaal niet zoveel uit. Ik wist toch al niet waar ze mee bezig waren..
De Mavo afgemaakt op mijn gemak en daarna de MTS gedaan. Ook daar droomde ik wat doorheen alhoewel de techniek me wel wat meer interesseerde. Overal had ik wel één of meer vrienden maar ik heb nooit het gevoel gehad contact te hebben. Niet dat ik daar naar zocht, overigens. Terugkijkend is eenzaam wel een goed woord.
Daarna in militaire dienst waar ik op het laatst veel ‘ziek’ was en waar weinig gebeurde. Ik was daar ook niet in ritme met de andere jongens, zeg maar.
Lees verder “Willem Wind”
Maand: april 2012
Willem Wind uit de kast
Ja die kast… Een leuk verhaaltje kan ik vertellen over mijn kast. Niet dat ik er bewust in zat of wilde zijn. Mijn gezin woonde jaren terug in Hattem,een klein stadje van ons kent ons. We wilden meer kontakten met hb-ers, we waren er net achter, zeg maar. Lastig dat ik nu je lichaamstaal niet kan zien, ik zou mijn verhaal er bij aanpassen en kan dat nu niet. Om bekendheid te geven aan ons initiatief stuurde ik wat letters naar het lokale krantje en die kwam terug met een man die een klein interviewtje wilde. Dat kan natuurlijk. En daarna kwam iemand die een klein fotootje kwam maken want een plaatje hoort er bij, zei ie…. Ik maakte me geen zorgen, het was allemaal klein en wat zou er kunnen zijn dat opvallend was. Nou… toen de krant uitkwam zag ik mezelf groter dan levensecht in de krant staan met een lang artikel. Zoals ik altijd doe bedacht ik me te emigreren dan wel te immigreren mocht het nodig zijn. Dacht al aan Zeeland of Limburg. Nieuw Zeeland… Maar de reacties waren neutraal tot zeer positief! Echt leuk omdat men me nu beter snapte, denk ik. Ik had een kinderdagverblijf in Hattem(www.fkn.nu) maar daar heeft het totaal geen effect op gehad. Er werd veel over gepraat begreep ik later, we waren de eersten.., maar ik heb er alleen maar plezier van gehad. We hebben er leuke contacten aan over gehouden maar de reactie van de marktkoopvrouw vond ik het liefste. Daar kocht ik elke woensdag vlees en ze zei: Het valt niet altijd mee om hoogbegaafd te zijn, geloof ik, he? Nou, zei ik, niet echt nee…. Maar soms ook wel, hoor. De meest kritische reacties kwamen toch van de hb-ers zelf. Die voelden nattigheid, zeg maar. De gewone man en vrouw had niets met mijn uit de kast komen.
Willem Wind
Ik wil wat doen
Willem Wind, 2011.
Ik wil wat doen maar dat is lastig! Ik doe al veel maar effect heeft het nauwelijks. Doen is zo gerelateerd aan effectiviteit voor mij dat doen ansich niet voldoende is.
De laatste tijd moet ik steeds maar denken aan een voettocht door Nederland. Een voettocht om hoogbegaafdheid onder de aandacht te brengen want zeer velen kennen het woord en verwachten nooit zo iemand te zien. Bijvoorbeeld bij de geestelijke gezondheidszorg, bij de psychiaters, de psychologen, de jeugdhulpverlening, de kinderbescherming maar ook op veel scholen voor het bijzonder onderwijs, in de politiek, op de werkvloer. Men kent nauwelijks hoogbegaafden.
Er wordt veel gedaan, zo lijkt het maar een actie op het internet, via een forum oid is ook snel gedaan. Velen komen even kijken en doen soms ook even mee maar daarna is het weer duidelijk: er is een te grote kloof tussen mijn werkelijkheid en die waar ik even in rond heb gelopen. En dan taant de belangstelling weer en sterft een leuke actie een stille dood. Hoe is dit te doorbreken?