Ik ben Hoogbegaafd!

Uw gastheer: Willem Wind

Als hoogbegaafde en bij weinig activiteit om me heen, merk ik dat mijn communicatie graag zo precies mogelijk uitvoer. Met veel bijzinnen, bijvoeglijke naamwoorden en gebruik van woorden die dan meer de perfectie benaderen die ik graag heb in mijn communicatie. Indachtig natuurlijk het kinderspel van de kring waarin een boodschap rond gefluisterd wordt, weet ik dat communicatie slijt in al de stappen die het moet doen om bij de ander in het hoofd te geraken. De eerste en tweede stap heb ik onder controle, mijn verwoording van mijn gedachten en beelden en hoe ik die in samenspraak met mijn lichaam, (80% is lichaamstaal) ten gehore breng. Hier vergeet ik even de context van omstandigheden, de situatie en mijn gehoor(welke gemoedstoestand en bv. kennisniveau hebben die?) waar ik natuurlijk ook enige controle over heb. Neem ik dit allemaal mee dan is de boodschap, zoals ik vaak merk, alleen nog duidelijk voor wie me kent en voor wie de snelheid heeft om de nuances daar te plaatsen waar ik ze bedoel. Of in ieder geval de nuances zien als wat ze zijn.

Mijn conclusie is dan ook dat ik het beste communiceer als ik het druk heb, erg druk en als ik er dan ook (een beetje of om mijn part artificieel) bij hoor en het voor mijn basisbehoeftes, dit is meer dan eten en drinken en onderdak hebben, niets uitmaakt of de boodschap zo overkomt als ik die in mijn hoofd heb. Dat soort tijden zijn er niet veel. Het komt voor, meer omdat ik al lang leef en dan heb je dat, waardoor ik deze conclusie wel kan trekken. Een truc hiervoor is natuurlijk geforceerd druk zijn. Ik zie het anderen doen en soms doe ik het zelf maar meestal wint de schaamte.

Meestal is communiceren een te trage bezigheid. Of je struikelt over de woorden en bijzinnen en andere zaken die ook in dat geval benoemd moeten worden, dat het je ook eigenlijk wel verwondert als ze je nog volgen kunnen. Die verwondering trof ik bij Mensa en soortgelijke groepen vaak aan. Soms zelfs in de vorm van nog een tandje hoger om te zien of het echt is en waar dat heen leidt. Spannend! Maar verwondering is niet slijtvast. Het vermindert in logaritmisch tempo en wat overblijft is de zoektocht. De hoop die als laatste overlijdt.

Bovenstaande en wat er bij hoort en niet gecommuniceerd is vanwege tekst en afkeer van lange lappen tekst, leidde mij tot een interessant inzicht. Hiervoor moet de lezer zich even uit het zelf halen en het bovenstaande ervaren als toehoorder. Als ‘slachtoffer’ van deze communicatie. En dan lijkt en komt het al snel over als de communicatie van een oplichter, een manipulator. Iemand die je succes voorspiegelt als je doet wat hij zegt. Een goochelaar die met woord en fysiek je op het verkeerde been zet, een volksmenner die je er bij gaat lappen. Dan komt je boodschap pas over als men je vertrouwt.

Spagaat! Manipuleren vind ik dom en te zielig voor woorden. Vooral omdat, als ik ergens instink, ik mij vooral erger aan mijn eigen domheid, veel meer dan aan het gedrag van die ander. Het is alsof je even dom bent en dat mag wel als het ook zo is maar in zulke gevallen is het op het verkeerde been zetten en dan ook nog expres en voor de lol. Dat is ergerlijk want je bent niet dom. Hierdoor lijkt het overigens op autisme als je even een paar denkstapjes neemt..

Een oplossing weet ik niet, er is wel een leuk bijeffect van een spagaat, de verwondering slijt minder hard. Soms wordt dat alleen maar groter. Per definitie maakt een spagaat het geheel onoverzichtelijk en moet je, zelfs als hoogbegaafde, je hoofd draaien om of het één of het ander te zien. Misschien zit daar wel de charme van mijn streven naar perfecte communicatie, het houdt de verwondering uiteindelijk gaande en het maakt dat de hoop blijft leven.

Willem Wind